Γαμήλια cupcakes―η συνταγή

Υποσχέθηκα να αναρτήσω τις συνταγές μου για τα κέικ που έφτιαξα για το γάμο. Η συνταγή μου είναι τόσο απλή που ενδεχομένως να σας απογοητεύσει.

Είναι από το βιβλίο συνταγών στο οποίο ανατρέχω οποτεδήποτε θέλω να φτιάξω κάτι που είναι δοκιμασμένο, χωρίς πιθανότητα αποτυχίας.


Είχε πρωτοεκδοθεί από το βρετανικό Milk Marketing Board το 1968, αναθεωρήθηκε ώστε να χρησιμοποιεί το μετρικό σύστημα το 1978 και μετά εκδόθηκε εκ νέου το 1992 για τη δεκαετία του '90. Η νέα έκδοση περιλαμβάνει συμβουλές για το πώς να γλυτώνεις χρόνο με το φούρνο μικροκυμάτων κλπ. Μπορείτε ακόμη να το βρείτε στο ίντερνετ˙ για παράδειγμα εδώ.
Έχει πολλές χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με τα συστατικά, όπως τον τρόπο του να αγοράζεις το σωστό κομάτι κρέας...


περιγραφές οσπρίων...



και άλλα. Στην ενότητα της αρτοποιίας θα βρείτε συνταγές για όλα τα είδη πίτας, κέικ, ψωμιά και γευστικότατες συνταγές όπως αυτή...


Παρόλο που έχω πολλά βιβλία για cupcakes και συνταγές, επιλέγω αυτή την απλή συνταγή για τα γαμήλια κέικ επειδή γνωρίζω ότι πετυχαίνει και ξέρω ότι όποιοι τα φάνε συνήθως μουγκρίζουν από ικανοποίηση καθώς τα δαγκώνουν. Έτσι σας δίνω τη βασική συνταγή και μετά θα σας πω διαφορετικούς τρόπους για να την τροποποιήσετε.

Βασική συνταγή cupcake:
Φτιάχνει 12

100g βούτυρο
100g ζάχαρη
100g αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
2 αυγά

Κτυπήστε το βούτυρο και τη ζάχαρη μέχρι να γίνει το μίγμα ανοικτόχρωμο και κρεμώδες.
Προσθέστε τα αυγά ένα-ένα με περίπου μία κουταλιά της σούπας αλεύρι.
Προσθέτουμε το υπόλοιπο αλεύρι ανακατεύοντας πολύ ελαφρά.
Μοιράστε το μίγμα στις 12 θήκες cupcake και ψήστε σε ένα προ-θερμασμένο φούρνο στους 180° για 14-18'. Ο χρόνος θα ποικίλλει ανάλογα με το φούρνο σας και το αν χρησιμοποιείτε υποβοήθηση ανεμιστήρα ή όχι.

Αντισταθείτε την επιθυμία να τα παραψήσετε. Από τη στιγμή που θα τα βγάλετε από το φούρνο θα συνεχίσουν να ψήνονται για περίπου 1' ακόμη έτσι κι αλλιώς.

Για το cupcake λεμονιού: Προσθέστε στο μίγμα ένα με δύο κουταλάκια του γλυκού ξύσμα λεμονιού.

Για το cupcake σοκολάτας: Αντικαταστήστε 25g αλευριού με σκόνη κακάο (για τα γαμήλια cupcakes πρόσθεσα 25g τριμένης μαύρης σοκολάτας για να προσθέσω βάθος στη γεύση).

Η συνταγή είναι πολύ ευέλικτη. Μπορείτε να φτιάξετε κέικ καρότου, σταφίδας, σταγόνες σοκολάτας ή ο,τιδήποτε άλλο σας κάνει κέφι. Μπορείτε ακόμη να προσθέσετε χρωστικές στο κέικ αν θέλετε να τα κάνετε πιο ενδιαφέροντα για πιτσιρίκια, παρόλο που εγώ προτιμώ να αποφεύγω τα χρώματα και αντί αυτών προσθέτω τρούφα σοκολάτας ή κάτι παρόμοιο για διακόσμηση.


Η βασική συνταγή για το γλασάρισμα βουτυρόκρεμας είναι επίσης από το ίδιο βιβλίο.

100g βούτυρο
225g ζάχαρη άχνη, κοσκινισμένη
20ml γάλα
δύο σταγόνες εκχύλισμα βανίλιας

Κτυπήστε το βούτυρο, το γάλα και τη βανίλια μέχρι να γίνουν πολύ μαλακό μίγμα, και μετά κτυπήστε το με τη ζάχαρη.

Για το γάμο πρόσθεσα δύο σταγόνες κόκκινης χρωστικής (για να ταιριάζει με τη διακόσμηση της δεξίωσης) ανά τρεις ποσότητες γλάσου και πρόσθεσα τους κόκκους από τη βανίλια Μαδαγασκάρης.


Αυτή η βανίλια είναι μάλλον ακριβή να την αγοράσει κανείς στα μαγαζιά. Πρόσφατα είδα σε ένα supermarket να την έχουν €5 για μία! Φυσικά βοηθάει να έχεις μία Μαδαγασκανή φίλη (γεια σου C) που τελείως τυχαία επέστρεψε πρόσφατα με μία ποσότητα για την τρελή φίλη της με τα cupcakes!


Σημείωση: Αφού ξύσετε το εσωτερικό της βανίλιας, μπορείτε να τη βάλετε σε ένα βάζο με ζάχαρη και θα έχετε υπέροχη ζάχαρη βανίλια, πράγμα που είναι άψογο για όλα τα ψησίματά σας ή για τον καφέ σας, αν προσθέτετε ζάχαρη. Εγώ έχω πάντα ένα βάζο έτοιμο.


Εντάξει λοιπόν... η μυρωδιά της βανίλιας δεν περνάει στη φωτογραφία.

Για τα κέικ σοκολάτας πρόσθεσα 25g λιωμένης λευκής σοκολάτας στο γλάσο (αφού την αφήσετε πρώτα να κρυώσει). Χρησιμοποιώ λίγο λιγότερο γάλα όταν προσθέτω λιωμένη σοκολάτα.

Πάλι μπορείτε να κάνετε ένα σωρό παραλλαγές με αυτή τη συνταγή: Μπορείτε να την κάνετε γεύση εσπεριδοειδών με ξύσμα λεμονιού ή πορτοκαλιού, μπορείτε να προσθέσετε σκόνη εσπρέσσο, κακάο και πολλά άλλα.

Απολαύστε τους πειραματισμούς σας! Θυμηθείτε να μην τα παραψήσετε!

Μαθήματα που πήρα, ή Επιζήσαμε! (μέρος τρίτο και τελευταίο)

Μετά το φαγητό τα παιδιά πήγαν για υπνάκο και εμείς αρχίσαμε τα κέικ σοκολάτα. Σύντομα ήμασταν και πάλι στη ρουτίνα που είχαμε θεσπίσει νωρίτερα το πρωί. Μέχρι τις 6 μμ όλα τα κέικ σοκολάτα είχαν βγει από το φούρνο.

Ξεκίνησα το γλασάρισμα. Λίγο μετά τις 7 μμ συνειδητοποίησα ότι θα ήταν τελείως μη πρακτικό να τελειώσουμε και να πάμε στην Αθήνα με το που θα τελείωναν τα κέικ. Αποφασίσαμε ότι θα ήταν καλύτερο για τα παιδιά να είναι στα δικά τους κρεβάτια σχετικά νωρίς το βράδυ παρά να ταξιδέψουν. Ο πυρετός της Ολίβιας έπεφτε για διαστήματα γύρω στις 6 ώρες τη φορά, και δεν είχε άλλα συμπτώματα όπως βήχα ή πόνο στα αυτιά. Θα σηκωνόμασταν λοιπόν νωρίς το πρωί και εγώ με τα παιδιά θα φεύγαμε κατά τις 7 για να φτάσουμε στην Αθήνα εγκαίρως για το ραντεβού μου στο κομμωτήριο. Τα κέικ θα πήγαιναν κατευθείαν στο κτήμα με τον Αλέξη και τον παππού. Τελικά ήταν η σωστή απόφαση.

Γύρω στις 7.30 μμ είχαμε τελειώσει όλα τα κέικ και ήταν όλα πακεταρισμένα έτοιμα να φύγουν το πρωί. Η ικανοποίησή μου ήταν απερίγραπτη. Αυτή, καθώς και ο πόνος στα πόδια και τους ώμους!!!

Κάναμε όλοι ένα διάλειμα, συγυρίσαμε λίγο την κουζίνα, τσιμπήσαμε κάτι, ο,τιδήποτε μπορούσαμε να βρούμε στο ψυγείο, και μετά που τα παιδιά πήγαν για ύπνο, ετοίμασα τα πράγματά μας. Ρούχα για το γάμο και άλλα που θα χρειαζόμασταν για όλο το σαββατοκύριακο.

Το πρωί του Σαββάτου σηκωθήκαμε νωρίς νωρίς. Η Ολίβια είχε κοιμηθεί πολύ καλά και ο πυρετός είχε πλέον φύγει για τα καλά. Ακόμη έδειχνε λίγο κουρασμένη, όμως συμπέρανα ότι ο πυρετός ήταν λόγω κούρασης και μόνο. Είχαμε βγει έξω τρία βράδυα στη σειρά με τους καλεσμένους μας (αναγκάζοντάς τους να υπομείνουν το γύρο του Ναυπλίου με το μικρό τρενάκι... δεν είναι και το πιο συναρπαστικό πράγμα για ενήλικες...)



Δεν μείναμε έξω πολύ αργά, αλλά τα μπουμπουκάκια συνήθως πάνε για ύπνο νωρίς όταν έχουν σχολείο, και νομίζω ότι η ένταση των ημερών μαζί με τις λίγες λιγότερες ώρες ύπνου τελικά είχαν αυτό το αποτέλεσμα.

Έφυγα με τα παιδιά για Αθήνα αφήνοντας πίσω μου τα κουτιά με τα κέικ. Η ικανοποίησή μου που όλα είχαν γίνει πια ήταν δεύτερη μόνο μετά την ικανοποίησή μου μόλις έμαθα ότι είχαν παραδοθεί σώα και αβλαβή στο κτήμα. Η διαδρομή για Αθήνα τόσο νωρίς το πρωί ήταν απίστευτη. Ο ήλιος ανέτειλε και έριχνε το φως του στα βουνά, αφήνοντας περιοχές με σκιά εκεί όπου ακόμη δεν έπιανε. Καθώς ο δρόμος ανέβαινε και μετά κατηφόριζε, μπορούσαμε να δούμε την πρωινή ομίχλη γύρω από τα πλοία κατά μήκος της ακτογραμμής καθώς και στις χαμηλές περιοχές ανάμεσα στους λόφους. Μαγικό. Ίσως το έβλεπα πιο συναρπαστικό απ'ό,τι ήταν επειδή ήμουν ευτυχής που τα είχα καταφέρει με τα κέικ, και που ήμουν σε θέση να κάνω ένα δώρο που η οικογένειά μας θα εκτιμούσε και θα θυμόταν. Ποιός ξέρει;



Τα υπόλοιπα είναι ιστορία... Ο γάμος πήγε ακριβώς όπως είχε σχεδιαστεί. Το ευτυχές ζεύγος μόλις επέστρεψε από ένα ρομαντικό σαββατοκύριακο του μέλιτος στο Παρίσι. Το μόνο που απομένει για μένα είναι να σας πω τι έμαθα.


1. Έστειλα tweet γι'αυτό... Το να παρευρεθείς σε γάμο όπου είσαι μέλος της οικογένειας είναι πολύ πιο κουραστικό από το να φτιάξεις 700 cupcakes για το γάμο!

2. Το να εξοντώνεις μύγες εντός του σπιτιού πριν την εργασία και κατά τη διάρκεια της ημέρας απαιτεί ένα άτομο αποκλειστικά για αυτή τη δουλειά! Οι χαρές του να ζει κανείς στην επαρχία!

3. Οι χαρούμενοι βοηθοί είναι τρομερά χρήσιμοι σε τέτοιες στιγμές. Τα πόδια μου και η μέση μου είναι ιδιαίτερα ευγνώμονες.

4. Αν είχα επαγγελματική κουζίνα και μεγαλύτερο φούρνο, η δουλειά θα έπαιρνε πολύ λιγότερο χρόνο και θα ήταν πολύ πιο εύκολη. Είναι δύσκολο όταν πρέπει να σηκώσεις κάτι για να ακουμπήσεις κάτι!


5. Η συνταγή μου πέτυχε απολύτως. Δεν αποτυγχάνει ποτέ να εντυπωσιάσει. Είναι απλή, αλλά μπορεί να τροποποιηθεί με ποικίλους τρόπους. Θα γράψω σχετικά με αυτό σύντομα.

ΥΓ. Οι φιλοξενούμενοί μας ήταν πολύ ευγενικοί και τακτοποίησαν ό,τι χρειαζόταν για να συγυριστεί το σπίτι όσο ήμασταν στην Αθήνα. Jens και Lone, σας ευχαριστώ πάρα πολύ, για άλλη μια φορά! Υπόσχομαι ότι δεν πρόκειται να σας ξαναβάλω να δουλέψετε αν ποτέ ξανατολμήσετε να μας επισκεφθείτε για τις διακοπές σας!

Επιζήσαμε! (μέρος δεύτερο)

Όπως είπα... ξημέρωσε Παρασκευή. Ήμουν αρκετά ήρεμη και δεν ανησυχούσα ιδιαίτερα˙ παρόλο που σχεδόν δεν είχα κοιμηθεί, ένιωθα καλά και ανυπόμονη. Τα είχα όλα οργανωμένα στο μυαλό μου. Είχα υπολογίσει χοντρικά πόση ώρα θα έπαιρνε. Θα άρχιζα αφού έφευγαν τα παιδιά για το σχολείο γύρω στις 8 και ό,τι ώρα τελειώναμε (είχα εκτιμήσει κατά τις 7 ή 8μμ) θα φορτώναμε τα αυτοκίνητα και θα φεύγαμε για να διανυκτερεύσουμε στα πεθερικά μου στο Φάληρο. Το πρωί του Σαββάτου ο Αλέξης θα πήγαινε τα cupcakes στο χώρο ενώ εγώ θα ρηλαξάριζα και θα πέρναγα τη μέρα κάνοντας τα μαλλιά μου και φτιάχνοντας τα νύχια μου και παίζοντας με τα μαλλάκια της Ολίβιας για να φτιάξω όμορφα για το γάμο. Όλα με μία υπέροχη αίσθηση ικανοποίησης ότι τα κέικ ήταν έτοιμα και στημένα στη θέση τους!

Ή τουλάχιστον, αυτό ήταν το σχέδιο.

Καθήσαμε για πρωινό και ενώ τρώγαμε, η Ολίβια άρχισε να παραπονιέται ότι την πονάει το κεφάλι της. Για την ακρίβεια, αρχικά είπε ότι την έτρωγε και δεν έδωσα πολλή σημασία. Ήταν, υπέθεσα, ένας ύπουλος τρόπος να αποφύγει να φάει μόνη της, ή να μη φάει καθόλου, πράγματα που προσπαθεί πού και πού. Καθώς οι υπόλοιποι τελειώναμε τα δημητριακά μας και αυτή ακόμη αργούσε, πρόσεξα ότι έτριβε το πρόσωπό της πολύ και τα μάτια της ήταν θολά. Συνήθως είναι φωτεινά και πετούν σπίθες, για να μην πω ότι είναι γεμάτα σκέρτσο. Έβαλα το χέρι μου στο μέτωπό της και ήταν ζεστή. Προσπαθώντας να παραμείνω αισιόδοξη είπα ότι ήταν που μόλις είχε σηκωθεί από το κρεβάτι. Σκεφτόμουν ότι απλώς δεν γινόταν να είναι άρρωστη σήμερα. Κανείς τους δεν είχε αρρωστήσει για μήνες.

Καθώς πλησίαζε η ώρα για το σχολείο ήταν πια προφανές ότι δεν ήταν απλώς ζεστή από το πάπλωμα. Πήγα στο ντουλάπι να βρω το θερμόμετρό μας που δεν είχε χρησιμοποιηθεί για πολύ καιρό για να δω περί τίνος επρόκειτο. Σχεδόν 38! Δεν είχε σχολείο για την Ολίβια.


Για πρώτη φορά άρχισα να ανησυχώ. Ήταν 8πμ. Δεν είχε ψηθεί ούτε ένα κέικ και είχαμε ένα παιδί που κολλάει πάνω σου όταν τα πράγματα πάνε καλά, και που θέλει συνεχώς αγκαλιά όταν δεν είναι καλά. Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να δώσουμε Depon και να την παραδώσουμε στη ζεστή αγκαλιά του παππού. Για μισή ώρα προσπαθούσαμε να την πείσουμε να πιει μόνη της το φάρμακο. Αποτύχαμε. Χρησιμοποιήσαμε άλλο φάρμακο το οποίο δεν είναι σωστό να αναφερθεί σε μπλογκ για cupcakes.

Ήταν σωτήριο το ότι ο παππούς ήταν μαζί μας εκείνη τη μέρα. Ευτυχώς που είχε αποφασίσει να έρθει την προηγούμενη νύχτα, γιατί διαφορετικά ποιός ξέρει πόσες ώρες θα πήγαιναν χαμένες. Ώρες που δεν είχαμε! Ο παππούς πρόσφερε μπόλικους περισπασμούς και ζεστές αγκαλιές. Ο πυρετός έπεφτε για 6 ώρες τη φορά, και αφού δεν είχε άλλα συμπτώματα, έτρωγε και έπινε καλά, αποφασίσαμε απλώς να έχουμε το νου μας. Στο μυαλό μου έφτιαξα κατάλογο με πιθανούς φίλους που θα μπορούσαν να την κρατήσουν αν τελικά δεν ερχόταν στο γάμο.

Τελικά άναψα το φούρνο λίγο πριν τις 9.

Την προηγούμενη νύχτα είχα αποφασίσει ότι θα χρησιμοποιούσα το μίξερ χειρός μιας και δεν είχα χρόνο να εξοικειωθώ με το επιτραπέζιο και δεν ήθελα να χάσω κι άλλο χρόνο, ακόμη κι αν αυτό σήμαινε ότι θα πήγαινα στο γάμο με το ένα μπράτσο πιο γυμνασμένο από το άλλο!


Ξεκινήσαμε με τα κέικ λεμόνι. Σύντομα είχαμε στήσει γραμμή παραγωγής. Η μία χαρούμενη βοηθός μου έσπαγε 6 αυγά τη φορά σε ένα μπωλ, έτριβε τη φλούδα λεμονιού, μέτραγε αλεύρι και ζάχαρη˙ ο άλλος χαρούμενος βοηθός έβαζε τις χάρτινες υποδοχές των cupcakes στα ταψιά και μετέφερε τα ζεστά κέικ στις σχάρες για να κρυώσουν. Παρόλο που ψήναμε 36 κέικ τη φορά και χρειάζονταν μόνο 15-17 λεπτά ψήσιμο, σύντομα αρχίσαμε να προπορευόμαστε του φούρνου και βρήκαμε λίγο χρόνο εδώ κι εκεί να καθήσουμε να ξεκουραστούν τα πόδια μας.

Λίγο πριν το μεσημέρι είχαμε σχεδόν ολοκληρώσει και τις 30 παρτίδες κέικ λεμόνι. Ξεκίνησα το στόλισμα με την κρέμα που είχα ετοιμάσει από βραδύς. Η μία βοηθός πρόσθετε το ζαχαρωτό λουλούδι σε κάθε κέικ, και ο άλλος τα τοποθετούσε προσεκτικά στα μικρά ροζ κυπελάκια και μετά στα κουτιά. Μετρώντας συνεχώς. Οι άλλοι βοηθοί, ο Αλέξης και ο πεθερός μου, είχαν τις δικές τους αποστολές.

Ο παππούς προσφέρθηκε να πάει να φέρει τον Φιν από το σχολείο και μαζί πήγαν να βρουν φαγητό να φέρουν. Μέχρι να επιστρέψουν είχαμε πια σβήσει το φούρνο. Τα μισά κέικ είχαν ψηθεί και αρκετά από αυτά ήταν γλασαρισμένα.

Κάναμε ένα πολύ αναγκαίο διάλειμμα για φαγητό...

Επιζήσαμε! (μέρος πρώτο)

Αυτό ήταν περιπέτεια!


Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να πω ότι όλα πήγαν άψογα στο μέτωπο των cupcakes. Η μεγαλύτερη αγωνία μου ήταν η μεταφορά τους, αλλά δεν χρειαζόταν να ανησυχώ αφού όλα έφτασαν στο χώρο της τελετής σώα και αβλαβή.

Ναι, 725 cupcakes μπορούν να χωρέσουν σε ένα VW Passat!


Από πού ν'αρχίσω; Είχαμε αποφασίσει να φτιάξουμε δύο γεύσεις και την προηγούμενη εβδομάδα κάναμε τελική πρόβα για να καταλήξουμε στο στυλ. Οι τελικές γεύσεις ήταν:

Λεμόνι με κρέμα βουτύρου με βανίλια Μαδαγασκάρης (σε ροζ) με ένα χειροποίητο ζαχαρωτό λουλούδι˙ και

Μαύρη σοκολάτα με κρέμα λευκής σοκολάτας και μία σταγόνα σοκολάτας γάλακτος.








Προγραμμάτισα να ξεκινήσω την Πέμπτη το απόγευμα με την προετοιμασία του ροζ γλάσσου για τα κέικ λεμόνι, εφόσον αυτά θα γίνονταν πρώτα. Έβαλα τη μία άμοιρη βοηθό μου (τους καημένους τους φιλοξενούμενούς μας) να μετράει μεζούρες ζάχαρης άχνης και βουτύρου ώστε να είναι έτοιμες για να δουλέψω. Μας πήρε δύο ώρες να μετατρέψουμε τα 3 κιλά βουτύρου και τα πάνω από 6 κιλά ζάχαρη άχνη σε υπέροχο γλάσσο. Χρησιμοποιήσαμε ένα παλιό επιτραπέζιο μίξερ Kenwood της πεθεράς μου αλλά, καθώς δεν ήμουν εξοικειωμένη με αυτό, πιστεύω ότι μπορεί να μου'παιρνε λιγότερο χρόνο με το κανονικό μίξερ χειρός μου. Η νύφη μού είχε πει ότι το φόρεμά της θα ήταν ανοικτό ροζ αλλά δεν το είχα δει με τα μάτια μου, και όταν είδα το χρώμα του φορέματος και το χρώμα του γλάσσου δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ικανοποιημένη! Δεν θα μπορούσαν να είχαν πετύχει περισσότερο!

Μόλις τα παιδιά πήγαν για ύπνο φτιάξαμε τα κουτιά και ετοιμάσαμε τα πρώτα υλικά για τα κέικ λεμόνι. Πλύναμε καλά τα λεμόνια που είχαμε κόψει από τη λεμονιά του κήπου στο Παλαιό Φάληρο.

Πήγαμε για ύπνο αρκετά αργά και εγώ τουλάχιστον δεν κοιμήθηκα καλά. Κάθε φορά που με έπαιρνε ο ύπνος ονειρευόμουν εκατοντάδες cupcakes!

Το πρωί της Παρασκευής ήρθε και το σχέδιό μου ήταν να δώσω στα παιδιά πρωινό, να τα στείλω ευτυχισμένα στο σχολείο και να αρχίσω δουλειά. Φυσικά τα πράγματα δεν πήγαν έτσι ακριβώς!

Συνεχίζεται...

Προετοιμασία γαμήλιων cupcakes

Τα πράγματα δεν πάνε άσχημα μέχρι στιγμής. Η Λιζ βρίσκεται στη μέση της δεύτερης γεύσης cupcakes, και οι καλεσμένοι μας βιώνουν την εξωσωματική εμπειρία της ζωής τους σε διακοπές εργασίας!

Να η στρατιά των cupcakes λεμόνι με βανίλια Μαδαγασκάρης.


Μερικά περιμένουν να γλασαριστούν, ενώ τα αδελφάκια τους είναι έτοιμα να φύγουν.


Αυτό που με κάθε προσοχή σας κρύβουμε είναι το χάος στο σπίτι, καθώς και οι τρόποι με τους οποίους δουλεύουμε ο ένας στα πόδια του άλλου ενώ απασχολούμε και την κόρη μας που σήμερα αποφάσισε ύστερα από μήνες να ανεβάσει 38 πυρετό. Αλλά αυτά μπορείτε να τα φανταστείτε, έτσι δεν είναι;

Ο Ολίβια έμεινε με τις ώρες με τον παππού της παίζοντας και βλέποντας dvd. Σωθήκαμε!




Στις 6μμ τελείωσε όλο το ψήσιμο.



Τώρα είναι ώρα για το τελικό γλασσάρισμα.



Και τώρα, ύστερα από 12 ώρες με το ρολόι, όλη η πραμάτεια είναι έτοιμη και πακεταρισμένη. Αύριο πρωί θα φορτωθεί στο αυτοκίνητο και θα μεταφερθεί στο κτήμα όπου θα γίνει ο γάμος. Ελπίζω όταν θα τοποθετούνται στα stands να δείχνουν το ίδιο ζωντανά όπως και τώρα.

Εννοείται ότι θα ακολουθήσουν φωτογραφίες.

Αλέξης.

Είμαστε στο twitter!

Όλα πηγαίνουν πρόσω ολοταχώς εδώ και εμένα μου'ρθε τώρα να στήσω το προφίλ μας στο Twitter. Σκέφτηκα ότι ο ρυθμός που κινούνται τα πράγματα απλώς το απαιτούσε! Είμαι λίγο αδέξιος ακόμη με το interface, οπότε κάντε λίγη υπομονή.

Αλέξης.

ΥΓ Οι πιο παρατηρητικοί ανάμεσά σας θα έχουν προσέξει ήδη το gadget στα δεξιά twitter updates. Βαρετό, το ξέρω. Όπως είπα, είμαι καινούριος...

Αναφορά

Και πάλι ένα ευχαριστώ σε όλους σας για το ενδιαφέρον. Ο κουνιάδος μου συγκινήθηκε με τα σχόλιά σας όταν διάβαζε το μπλογκ νωρίτερα!

Ήθελα να διευκρινίσω ότι στην πραγματικότητα με είχαν ρωτήσει νωρίτερα σχετικά με τα cupcakes για το γάμο τους, αλλά αρχικά φαινόταν ότι το κτήμα δεν επέτρεπε σπιτικά πράγματα για το κέρασμα. Το ζευγάρι είχε απογοητευθεί και ασχολήθηκαν με το να ψάχνουν για άλλες λύσεις, όμως είχαν στενοχωρηθεί που δεν θα ήταν cupcakes. Εν πάσει περιπτώσει, τελικά επρόκειτο περί παρεξήγησης, και αυτός είναι ο λόγος που φτάσαμε τόσο κοντά στην ημερομηνία πριν μάθουμε ότι είχαμε το ΟΚ για τα cupcakes. Έτσι κι αλλιώς δεν θα υπήρχε διαφορά: τα κέικ πρέπει να ετοιμαστούν την τελευταία στιγμή ώστε να είναι φρέσκα και νόστιμα.

Όσο για τη φαγώσιμη χρυσόσκονη, αυτή μπορεί να βρεθεί σε αυτό το μαγαζί ή σε αυτό. Και το ένα και το άλλο στέλνουν στην Ελλάδα.

Αν υπάρχουν άλλες ερωτήσεις ή σας απασχολεί κάτι, αφήστε σχόλιο και θα κάνω ό,τι μπορώ να απαντήσω μετά το γάμο (και μετά που θα περάσει η δράση όλων των παυσίπονων και θα είμαι και πάλι διαυγής!)

Μέχρι στιγμής όλα πάνε σύμφωνα με το πρόγραμμα. Αλλά δεν θα ανεβάσω άλλη ανάρτηση μέχρι τη Δευτέρα! Η δουλειά αρχίζει στ'αλήθεια σήμερα το απόγευμα με τη μέτρηση των υλικών και την προετοιμασία των κουτιών για τη μεταφορά.

Έχω και τους χαρούμενους βοηθούς μου. Τέλος πάντων, δεν είμαι σίγουρη πόσο χαρούμενοι θα είναι μετά. Πρόκειται για τον Αλέξη, τα παιδιά, καλεσμένους και ακόμη και τον πεθερό μου, ο οποίος νομίζει ότι έρχεται απλώς για να μας μεταφέρει στην Αθήνα (το δικό μας αυτοκίνητο θα είναι γεμάτο κουτιά με cupcakes): δεν συνειδητοποιεί σε τι μπελά θέτει εαυτόν!

Αποστολή των παιδιών δεν είναι παρά το να κάνουν ησυχία και να κάνουν στην άκρη :) και ίσως ανατεθεί σε κάποιον άλλο ενήλικα να τα βοηθήσει να επιτύχουν σε αυτήν!

Φιλιά,

Αρχίζω να αγχώνομαι!

Πολλά, πολλά λουλούδια από ζάχαρη

Ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα τα καλά σας λόγια και τις ευχές για το ζευγάρι! Ευελπιστώ ότι θα έχουμε μερικές καλές φωτογραφίες τόσο της νύφης και του γαμπρού όσο και των cupcakes να μοιραστούμε την άλλη βδομάδα!


Χθες το πρωί άρχισα δουλειά με τα λουλούδια από ζάχαρη των γαμήλιων cupcakes. Είναι μικρά λουλουδάκια από ζαχαρόπαστα, και απλώς τα πασπάλισα με φαγώσιμη χρυσόσκονη για να πάρω λίγο την πολλή ασπρίλα τους.


Δεν πήραν πολύ χρόνο με το μικρό εργαλείο που βλέπετε στη φωτογραφία. Τα περισσότερα καταστήματα ειδών ζαχαροπλαστικής τέχνης στο ίντερνετ έχουν τέτοιους κόπτες. Είναι καλύτερο αν βρείτε το είδος με το εξάρτημα που πιέζει και αφαιρεί το λουλούδι με μια κίνηση. Μετά χρησιμοποιείστε το εργαλείο με τη σφαιρική απόληξη για να τα βαθουλώσετε λίγο και να τα κάνετε λιγάκι πιο τρισδιάστατα.


Μόνο 350 cupcakes θα έχουν λουλούδια. Οι ώμοι μου πονάνε μονάχα λίγο! Στην πραγματικότητα ήταν αρκετά ευχάριστη εργασία μιας και είχα ησυχία με τα μπουμπουκάκια μου στο σχολείο. Η αγαπημένη μου ώρα της ημέρας.


Αργότερα θα πάω για τα υπόλοιπα υλικά που χρειάζομαι. Το πρωί παρά λίγο να αγοράσω διπλάσια ποσότητα βουτύρου απ'ό,τι χρειαζόμουν. Ούπς!

Μίλησα με την οργανώτρια του γάμου λίγο νωρίτερα και συζητήσαμε πώς θα στηθούν, και εάν θα ήταν καλή ιδέα να έχουμε ένα πύργο cupcakes για τους καλεσμένους της δεξίωσης αργότερα. Μου ακούγεται καλό :P

Κανόνισα τι θα φορέσουμε.

Liz

Μία πρόκληση

Ιδού λοιπόν. Ο κουνιάδος μου παντρεύεται (δηλ. νυμφεύεται) το Σάββατο. Η μέλλουσα συνυφάδα μου μού ζήτησε λίγο περισσότερο από πριν μια βδομάδα αν θα μπορούσα να ετοιμάσω ένα κέρασμα για τους καλεσμένους. 700 cupcakes!

Είναι ένας μάλλον μεγάλος αριθμός κέικ για να βγουν από μια οικιακή κουζίνα. Το κτήμα που θα γίνει η δεξίωση είναι μακριά. Με τρομάζει λίγο. Παρόλα αυτά είμαι σίγουρη ότι μπορώ να το κάνω. Εδώ θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμα ένας έξτρα καταψύκτης, ένα kitchen-aid και ένα βαν! Κάτι θα σκεφτούμε! (αν η ανάρτηση που θα κάνω κατόπιν εορτής απαιτεί τη χρήση του tag 'αποτυχία' εγώ θα αποσυρθώ οριστικά από την παρασκευή cupcakes.)

Δεν θα είναι πολύ μεγάλα, και μάλλον μόνο σε δύο γεύσεις. Προς το παρόν δεν πρόκειται να δώσω άλλα κλου.

Έχω άλλες ανησυχίες: τι θα φορέσω!

Αυτό, καθώς και το ότι έχουμε επισκέψεις στο σπίτι αυτή την εβδομάδα.

Τελευταία νέα

Έχει περάσει καιρός από τότε που έγραψα μια κανονική ανάρτηση με τα νέα μας. Είμασταν πολύ απασχολημένοι. Ακόμη δεν έχουμε τακτοποιηθεί πλήρως. Ακόμη μερικές κουρτίνες να κρεμάσουμε. Ούτε ένα κάδρο στους τοίχους. Πόσο αξιοθρήνητοι είμαστε;

Φυσικά συμβαίνουν πολλά. Είχαμε τους γονείς μου που μας επισκέφθηκαν για μερικές μέρες και πήγαμε για μπάνιο και τίποτα παραπάνω. Είναι δύσκολο να ξαναμπείς σε ρουτίνα μετά το καλοκαίρι. Χρειαζόμασταν την ξεκούραση (χρειαζόμαστε κι άλλη) αλλά έχω μείνει με την αίσθηση ότι δεν έχουμε κάνει όλα όσα θα έπρεπε.

Το σπίτι είχε τις δικές του 'παιδικές ασθένειες'. Είμαστε οι πρώτοι ένοικοι, επομένως είναι φυσιολογικό ότι θα υπάρχουν κάποια προβλήματα όταν τα πράγματα πρωτολειτουργούν. Μια σωλήνα που έσταζε κάτω από το νεροχύτη στην κουζίνα προκάλεσε μία μικρο-πλημμύρα. Ο καιρός φαίνεται ότι ξαφνικά άλλαξε με το που μπήκε ο Σεπτέμβριος. Είχαμε κάτι καταπληκτικές καταιγίδες. Τα παιδιά μουρλάθηκαν να παρακολουθούν κεραυνούς και αστραπές και να ακούν μπουμπουνητά από το δωμάτιό τους στη σοφίτα. Τις προάλλες είχαμε μια από τις πιο δυνατές βίαιες καταιγίδες που έχω δει για πολύ καιρό στην Ελλάδα. Το υπόγειο πλημμύρισε! Ο Αλέξης έτυχε να κατεβεί στο υπόγειο για κάτι και πρόσεξε τα λασπόνερα να μπαίνουν. Είχα ένα μικρό χαλάκι εκεί κάτω το οποίο τώρα επέπλεε! Είχαμε μερικά καλά βιβλία που ήταν ακόμη πακεταρισμένα. Υπέροχα βιβλία Αρχιτεκτονικής και Design, τύπου coffee-table. Ευτυχώς τα κουτιά κράτησαν το περισσότερο νερό απ'έξω και καταφέραμε να σώσουμε τα περισσότερα, αν και όχι όλα. Πάλι καλά που ο Αλέξης κατέβαινε εκείνη την ώρα, ό,τι κι αν ήταν που έψαχνε. Αν δεν το'χαμε δει μέχρι το επόμενο πρωί θα είχαμε χάσει πολλά περισσότερα. Όλα μου τα κάδρα με φωτογραφίες και πίνακες ζωγραφικής επίσης ήταν σε κουτιά στο πάτωμα. Ουφ!

Η ηλεκτρική σκούπα χάλασε. Τα ρούχα δεν στεγνώνουν με όλη τη βροχή!

Παρόλα αυτά, με όλα που συμβαίνουν και που απαιτούν συνεχή προσπάθεια, δεν μας έχει χαλάσει τη διάθεση που μετακομίσαμε εδώ!

Τα παιδιά έχουν επιστρέψει στο σχολείο. Και αυτό πήρε το χρόνο του, μέχρι να βρούμε πού θα πάνε. Η πρώτη βδομάδα είναι πιο δύσκολη πάντα. Μέχρι να βρούμε τη ρουτίνα μας και να καταφέρουμε να σηκωνόμαστε νωρίς και παίρνουμε πρωινό και να βγαίνουμε από το σπίτι συγκεκριμένη ώρα. Η επόμενη βδομάδα θα είναι πιο εύκολη.

Όσον αφορά το café, ασχολούμαστε και με αυτό, φυσικά. Ψάχνοντας στην περιοχή για να βρούμε τοποθεσία, ενώ επίσης ερευνούμε τα κόστη, τις άδειες, επιδοτήσεις κλπ. Όλα παίρνουν χρόνο και θέληση. Δεν είναι τόσο εύκολο όταν είμαστε ήδη κουρασμένοι! Διαβάζουμε και βιβλία σχετικά με το πώς να ξεκινήσεις μια επιτυχημένη επιχείρηση.

Όσο κουρασμένη κι αν νιώθω και όσα προβλήματα και αν είχαμε μέχρι στιγμής, εξακολουθώ να είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένη με την απόφασή μας να μετακομίσουμε στο Ναύπλιο. Πόσο ανακούφιση νιώθω που δεν χρειάζεται να βλέπω την πολυκατοικία απέναντί μου στο Παλαιό Φάληρο όταν κοιτάζω έξω από το παράθυρο, ή να επιβιώνω μέσα στην κίνηση στην παραλιακή όταν πηγαίνω την κόρη μου στον παιδικό σταθμό. Τώρα έξω από το παράθυρό μου βλέπω έναν πορτοκαλεώνα, και στο δρόμο για τον παιδικό σταθμό κοιτάζω αριστερά και βλέπω τα διάφορα χρώματα των βουνών καθώς αρχίζει να τα λούζει ο ήλιος το πρωί. Μοιάζουν με σκηνικά για θεατρική παράσταση, φτιαγμένα από γιγάντια κομμάτια χαρτόνι, τοποθετημένα για μια μαγευτική σκηνή. Δεξιά βλέπω το Παλαμήδι. Το απόγευμα έχουμε ένα υπέροχο θέαμα με τις ακτίνες του ήλιου που δύει μέσα από τα σύννεφα, πριν πέσει πίσω από τα βουνά.

Ενημέρωση 21 Σεπτεμβρίου 2009: Το υπόγειο πλημμύρισε και πάλι το Σάββατο βράδυ! Καθώς γράφω έχουμε εργάτες έξω που κάνουν κάτι μετατροπές ώστε να μην ξαναμπεί το νερό!

Liz

ΥΓ Η μητέρα μου μού αγόρασε αυτό το υπέροχο νέο βιβλίο. Έχω κάνει μια-δυο δοκιμές που διάβασα. Είμαι σίγουρη ότι μπορείτε να κερδίσετε ένα-δυο κιλά απλώς διαβάζοντάς το.

Αν πρόκειται να κάνετε κάτι σήμερα...

Φτιάξτε αυτά τα brownies cheesecake!!! Είναι απίθανα. Τόσο καλά που έπρεπε να τα φτιάξω δύο φορές για να βεβαιωθώ ότι δεν το ονειρεύτηκα! Συν... η μπλόγκερ μόλις γέννησε την περασμένη βδομάδα και έχει ανεβάσει φωτογραφίες του μωρού που είναι τόσο γλυκό που θες να το φας!

Τώρα, σκέφτομαι να τα φτιάξω σε cupcakes (τα brownies, όχι τα μωρά!) Απλώς για να δω τι γεύση θα έχουν σε διαφορετικό σχήμα! Μερικές φορές πρέπει να θυσιάζεσαι για την επιστήμη.

Liz

«Για τα παιδιά»

Ένα πράγμα που λατρεύω με τη ζωή στην επαρχία είναι η υπέροχη τοπική παραγωγή.

Τυπική ελληνική φιλοξενία σημαίνει ότι αν κάποιος έχει κάτι να σου προσφέρει από τον κήπο του ή μαγαζί ή επιχείρηση, τότε οπωσδήποτε θα το κάνουν. Ειδικά αν έχεις μικρά παιδιά.

«Πάρε αυτό σε παρακαλώ...είναι για τα παιδιά.»

Είμαστε εδώ λιγότερο από δύο μήνες αλλά ήδη έχουμε γίνει παραλήπτες τέτοιων δώρων. Ο ένας μας γείτονας είναι ένας κύριος που έχει 6 κότες. Μια μέρα τα παιδιά τις κοιτούσαν από τη βεράντα μας καθώς εκείνος τις φρόντιζε, και αρχίσαμε την κουβέντα γύρω από τη μετακόμισή μας. Μας είπε ότι έχει κότες για να δίνει αυγά στα τρία του εγγόνια, καθώς και ότι παίρνει γύρω στα 3 πρόβατα το χρόνο για κρέας, «επειδή δεν μπορείς να ξέρεις τι αγοράζεις από τον κρεοπώλη πια», άποψη που συμμερίζομαι. Κατόπιν μας έδωσε τα αυγά της ημέρας. Πέντε υπέροχα, μεγάλα αυγά. Δεν μπορείς να βρεις πιο φρέσκα! Ο γιος μου τα λατρεύει και αμέσως έφαγε ένα για το βραδυνό του.

Και μετά, τις προάλλες, ο σπιτονοικοκύρης μας ήρθε από το σπίτι. Με ένα καφάσι υπέροχα βιολογικά μαρούλια. Τρυφερά και πεντανόστιμα. «Μπορείς να τα δώσεις στα παιδιά σου χωρίς φόβο.»


Το λατρεύω. Δεν είναι ότι δεν συμβαίνει και στην πόλη, αλλά δεν υπάρχουν πολλοί που να μπορούν να σου δώσουν φρεσκοκαλλιεργημένα πράγματα στην πόλη.

Θα'λεγα ότι το απολαμβάνουμε εδώ. Υπάρχουν, βέβαια, και πράγματα που χρειάζεται να τα συνηθίσεις, δεν λέω. Θα γράψω γι'αυτό σύντομα!

Ήδη μία βδομάδα

WOW! Είμαστε στο Ναύπλιο για μία βδομάδα τώρα! Όλα έχουν συμβεί τόσο γρήγορα που πιστεύω δεν τα έχω συνειδητοποιήσει πλήρως! Όπως ακριβώς υποσχέθηκε, ο ΟΤΕ μας σύνδεσε μέσα σε δύο μέρες, με λίγα μόνο τεχνικά προβλήματα. Πιο δύσκολο αποδείχθηκε το να βρω χρόνο για να ανεβάσω νέα ανάρτηση!

Η μετακόμιση έγινε σχετικά ανώδυνα, υποθέτω (με αρκετή μυική και σκελετική καταπόνηση!) Είχαμε μπόλικους βοηθούς και στις δύο μεριές. Είναι τόσο ωραίο το να έχεις συγγενείς και φίλους που είναι διατεθειμένοι να ξεβολευτούν για να σε βοηθήσουν όταν τους χρειάζεσαι. Την προπερασμένη Παρασκευή, 7 του μηνός, ήρθε το φορτηγό και φόρτωσε όλα τα πράγματά μας, μόλις και μετά βίας! Κοιμηθήκαμε λίγες ώρες μόνο και μετά, Σάββατο πρωί, ξεκινήσαμε για ΤΗΝ διαδρομή στο Ναύπλιο. Φυσικά έχουμε πάει τόσες φορές στο παρελθόν αλλά αυτή τη φορά ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Καθώς αφήναμε την πόλη πίσω μας, είπα στα παιδιά να φωνάξουν "Αντίο Αθήνα, θα σε ξαναδούμε όταν θα έρθουμε διακοπές!" σε μία προσπάθεια να τα κάνω να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της αλλαγής. Ο γιος μας σίγουρα το καταλαβαίνει, αλλά δεν είμαι βέβαιη για την κόρη μας. Ίσως έχει την εντύπωση ότι βρισκόμαστε σε διακοπές διαρκείας.

Το ξεπακετάρισμα προχωράει επίσης αρκετά καλά. Είναι δύσκολο όταν γίνεται ενώ προσπαθείς να κρατάς τα παιδιά απασχολημένα και να κάνεις το μαγείρεμα και το πλύσιμο όπως κάνεις καθημερινά. Τις πρώτες δύο μέρες η κουνιάδα μου μαγείρεψε για όλους μας. Ήταν πολύ ευγενικό εκ μέρους της, ειδικά αν αναλογιστείς πόσα άτομα είμασταν! Σίγουρα της οφείλω μερικά cupcakes! Το σπίτι ακόμη θέλει αρκετό καθάρισμα επίσης. Είχαν ήδη καθαρίσει τα βασικά από τη φάση του εργοταξίου, αλλά τα παράθυρα και τα πατώματα, όπως και τα εσωτερικά των ντουλαπιών, χρειάζονταν κι άλλο. Χθες η κούραση τελικά μας κατέβαλλε και είμασταν τελείως ανίκανοι να κάνουμε οποιαδήποτε δουλειά.

Καταφέραμε να πάμε για μπάνιο στη θάλασσα δύο φορές αφότου φτάσαμε. Ήταν απαραίτητο, και όχι διασκέδαση απλώς. Τα παιδιά χρειάζονταν να βγουν έξω. Πάντως είναι καλό να βουτάς πονεμένους μύες στη θάλασσα! Η περιοχή είναι κατακλυσμένη από ξένους και έλληνες τουρίστες, επομένως υποθέτω ότι αυτή θα είναι η περίοδος αιχμής όταν θα ανοίξουμε το café. Συνεχώς προσπαθώ να φανταστώ πώς θα είναι όταν τελικά ανοίξουμε. Τελευταία σκέφτομαι ότι απλώς θα πρέπει να κάνουμε τις διακοπές κάποια άλλη στιγμή του έτους!

Αυτά για την ώρα. Έχω πολλά να κάνω και θα έχω και επισκέπτες σήμερα και άλλους αργότερα στην εβδομάδα. Ελπίζω να ανακτήσω επαφή με όλους το συντομότερο!

Liz

Αρρώστια και Ακρόπολη

Όλα κινούνται πρόσω ολοταχώς εδώ. Περίπου δηλαδή. Ο μεταφορέας έρχεται την Παρασκευή. Το διαμέρισμα είναι γεμάτο κουτιά. Εγώ είμαι άρρωστη.

Ναι, κόλλησα κάποιον ιό. Δεν είμαι σίγουρη αν είναι κάτι που επωαζόταν για δύο βδομάδες ή κάτι νέο που άρπαξα όταν πήγα τα παιδιά στο μουσείο της Ακρόπολης την περασμένη Παρασκευή, αλλά άρχισε με πονόλαιμο και τρομερό πονοκέφαλο την Παρασκευή το απόγευμα, και πήγε όλο και χειρότερα από τότε.

Για να είμαι ακριβής, είμαι πολύ καλύτερα σήμερα. Αλλά νιώθω τις συνέπειες αυτού που με χτύπησε. Σχεδόν δεν έβλεπα μπροστά μου όλο το σαββατοκύριακο και σίγουρα δεν μπορούσα να γράψω στο μπλογκ! Χάθηκαν δύο μέρες πακεταρίσματος! Υποθέτω ότι είναι αναμενόμενο να αρρωστήσεις όταν καις το κερί κι απ'τις δύο μεριές. Έτσι δεν πρόκειται να γράψω πολύ τώρα. Απλώς κλέβω 5 λεπτά με ένα φλυτζάνι τσάι για να ανανεώσω επαφή (ο άντρας μου δεν εγκρίνει τα φλυτζάνια με τσάι κοντά σε υπολογιστές˙ ηλεκτρονικά και υγρά είναι κακός συνδυασμός, λέει).

Έτσι, την περασμένη εβδομάδα αποφάσισα ότι τα παιδιά δεν άντεχαν άλλη βαρεμάρα κλεισμένα μέσα συνεχώς και κανόνισα να πάμε με μία φίλη στο μουσείο Ακρόπολης. Τα παιδιά είναι λίγο μικρά για να εκτιμήσουν τα εκθέματα, αλλά για αυτά ήταν μία βόλτα για να βιώσουν την ατμόσφαιρα ενός μουσείου και ενδεχομένως να αρπάξουν και κάποια πληροφορία στην πορεία. Πληρώσαμε μόνο 1 ευρώ το άτομο για είσοδο, και τα τέσσερα παιδιά ηλικιών από 3 έως 15 πέρασαν όλα δωρεάν.

Αποσπάσματα από τα σχόλια των παιδιών μου, ηλικίας 6 και 3:

«Κοίτα, μία σπασμένη στάμνα!»

«Κοίτα, ένα σπασμένο πόδι!»

«Κοίτα, ένα σπασμένο άλογο!»

«Κοίτα, ένα σπασμένο χέρι»

και ίσως πιο διασκεδαστικό απ'όλα...

«Κοίτα, έχει ένα ...»

Πήραμε ένα αναψυκτικό στο καφέ/εστιατόριο και, πρέπει να ομολογήσω, οι τιμές ήταν πάρα πολύ καλές. Πήραμε μία κόκα-κόλα, δύο ice-tea και τρεις φρεσκοστιμμένους χυμούς για 11 ευρώ. Ήμουν αδιάκριτη και κοιτούσα τι παράγγελνε ο κόσμος και θα έλεγα ότι οι κρύες σαλάτες και τα σάντουιτς έδειχναν πολύ οικονομικά και νόστιμα επίσης. Η φίλη μου υπολόγισε ότι ένα ζευγάρι θα μπορούσαν να πάνε κατά τις 6 ή 7 μμ, να μπουν, να χαζέψουν τα εκθέματα και μετά να πάρουν ένα ποτήρι κρασί και μία σαλάτα ή σάντουιτς, καθισμένοι μπροστά στον Παρθενώνα, και όλο αυτό θα τους κόστιζε λιγότερο από 10 ευρώ. Όχι το άτομο... συνολικά!

Φυσικά και εγώ και αυτή έχουμε μικρά παιδιά, επομένως ήταν ωραίο να ονειρευόμαστε ότι κάνουμε πολιτισμένα πράγματα με το χρόνο μας, ενήμερες του ότι κατά πάσα πιθανότητα κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει ποτέ!

Εδώ κάπου κλείνω. Δεν νομίζω ότι θα μπορέσω να γράψω πάλι μέχρι να βρεθώ στο Ναύπλιο. Ο ΟΤΕ μας διαβεβαιώνει ότι θα έχουμε τηλέφωνο στο σπίτι πριν καν μετακομίσουμε σ'αυτό, και ότι θα έχουμε ίντερνετ δύο μέρες αργότερα. Άρα θα σας ξαναδώ σε κανένα εξάμηνο!!! Αστειεύομαι. Θα έχουμε το iPhone του Αλέξη.

Ciao.............

Επιζήσαμε από το πάρτυ!

Τα παιδιά πέρασαν υπέροχα. Παρόλο που έπρεπε να μείνουμε με κλειστά τα παράθυρα στο διαμέρισμα και τον κλιματισμό στο φουλ! Είχαμε ένα μάλλον καυτό σαββατοκύριακο στην Αθήνα!

Παίξαμε παιχνίδια με βραβεία όπως σαπουνόφουσκες και εκείνα τα πραγματάκια που τα φυσάς και ξετυλίγονται σφυρίζοντας σαν καραμούζες! Τα πιτσιρίκια φαίνονται να ξετρελλαίνονται με αυτά πιο πολύ απ'όλα! Είχαμε και κυνήγι θησαυρού, με βραβείο ένα σωρό σοκολάτες και γλυκίσματα (για περισσότερη υπερκινητικότητα).

Το όλο πάρτυ ήταν απλό πάνω-κάτω, και δεν κουράστηκα ιδιαίτερα. Για φαγητό έφτιαξα ένα ρηχό παστίτσιο το οποίο είχα κόψει σε παιδικές μερίδες, μικρά σάντουιτς με τόνο, αγγουράκια σε sticks και, για συμπλήρωμα, πήραμε και δύο μεγάλες πίτσες για τα μεγαλύτερα παιδιά και τους μεγάλους. Κάνω πολύ καλή πίτσα αλλά αυτή τη φορά απλώς δεν μπορούσα ούτε καν να το διανοηθώ! Για επιδόρπιο έφτιαξα μερικά απλά cupcakes βανίλια με ροζ γλάσσο καθώς και αυτό το κέικ παγωτό με Kit Kat και m&m!

Μέσα είχε ένα απλό κέικ σοκολάτας δύο στρώσεων το οποίο είχα γεμίσει με σπιτικό παγωτό σοκολάτα και το είχα διακοσμήσει με τα Kit Kat και τα m&m. Ήταν αρκετά εντυπωσιακό και συναρπαστικό για τα παιδιά, η δε γεύση ήταν πολύ καλή, αν και πρέπει να παραδεχθώ ότι ήταν σκότωμα δια σοκολάτας! Οπωσδήποτε πρέπει να σερβίρεις μικρά κομμάτια! Πάντως τα Kit Kat βοήθησαν στο να χωριστεί όμορφα.

Αρχίσαμε γύρω στις 6 και μέχρι τις 10 όλα τα μπουμπουκάκια είχαν φύγει και μισή ώρα αργότερα τα δικά μου ήταν μπανιαρισμένα και στο κρεβάτι! Κοιμούνται μια χαρά μετά από ένα εξαντλητικό απόγευμα όπως αυτό! Κι εγώ το ίδιο!!!

Και τώρα, πίσω στο πακετάρισμα. Η αντίστροφη μέτρηση έχει πια αρχίσει!

Cookies espresso με καρύδι

Με όλα που συμβαίνουν με την αλλαγή σπιτιού δεν είχα χρόνο για μαγειρέματα. Την περασμένη βδομάδα η Μαρί, η ασφαλίστριά μας, ήρθε από το σπίτι και είπα να φτιάξω μερικά μπισκότα να πάνε με το τσάι/καφέ.

Συνήθως τροποποιώ τη συνταγή. Λέει να βάλεις κουταλιές μίγματος, απλωμένες καλά σε ένα λαδωμένο ταψί. Εγώ προσθέτω λίγο περισσότερο αλεύρι στο τέλος για να φερμάρω τη ζύμη αρκετά ώστε να τη φτιάξω μικρή μπαλίτσα και να της δώσω λίγο σχήμα. Μου αρέσει να τις κάνω κάπως οβάλ και να τις χαράσω με το μαχαίρι ώστε να μοιάζουν σαν κόκκους καφέ. Μερικές φορές επίσης τα μπισκότα τα βουτάω ή μισο-βουτάω σε σοκολάτα, όπως έκανα και τώρα όμως δυστυχώς δεν κράτησαν αρκετά για τη φωτογράφιση!

Σχετικά με το λαδωμένο ταψί. Συνήθως δεν το κάνω, επειδή όπως αντιλαμβάνεστε τα μπισκότα περιέχουν ήδη αρκετό βούτυρο και ποτέ δεν μου έχουν κολλήσει στο ταψί. Κάντε όπως νομίζετε.

Η θερμοκρασία του φούρνου, φυσικά, ποικίλλει. Τα μπισκότα μου συνήθως χρειάζονται 1'-2' ΛΙΓΟΤΕΡΟ από το χρόνο που λέει η συνταγή. Εσείς γνωρίζετε τους φούρνους σας. Είναι καλύτερο να κάνεις λάθος προς την ασφάλεια παρά να τα παραψήσεις.

Συνταγή για Μπισκότα Espresso Καρύδι

100g βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
50g ζάχαρη
50g τριμένα καρύδια
100g αλεύρι για όλες τις χρήσεις
2 κουταλιές καφέ espresso

Ανακατέψτε το βούτυρο με τη ζάχαρη μέχρι να ανοίξει το χρώμα και το μίγμα να γίνει σαν κρέμα
Προσθέστε τα καρύδια. Ρίξτε μέσα και ανακατέψτε το αλεύρι και τον καφέ
Τοποθετήστε 18-20 κουταλιές μίγματος, μακριά τη μια από την άλλη, στο λαδωμένο ταψάκι
Ψήστε στους 190°C για 15 λεπτά
Αφήστε τα να κρυώσουν για 1'-2' πριν τα μεταφέρετε στη σχάρα.

Πώς σας φαίνεται η σχάρα μου; Είναι από το Lakeland και είναι πολύ ευέλικτη. Έχει τρία επίπεδα αλλά μπορείτε να τα στιβάξετε, που είναι πολύ χρήσιμο αν δεν έχετε πολύ χώρο. Επίσης διπλώνει για εύκολη αποθήκευση.

Αν προτιμάτε, αντί για καφέ espresso μπορείτε να βάλετε ψιλοκομένα αποξηραμένα μύρτιλλα (cranberries) ή σταφίδες. Σήμερα πρόσθεσα μύρτιλλα σε μερικά δικά μου. Ή θα μπορούσατε να αντικαταστήσετε τα καρύδια με κοματάκια σοκολάτας, και τα μύρτιλλα με γλυκά κερασάκια.

Της Μαρί της άρεσαν πολύ και αμέσως ζήτησε τη συνταγή.

Liz

Γνωστοποίηση: Δεν αναλαμβάνω την ευθύνη για πιθανούς υψηλούς λογαριασμούς πιστωτικών καρτών αφού κάνετε κλικ στο link του Lakeland.

Δουλειά δουλειά δουλειά

Τα πράγματα εδώ κινούνται γρήγορα.

Κανονίσαμε ημερομηνία με το μεταφορέα και αφήνουμε την Αθήνα στις 8 Αυγούστου! Τα σχέδιά μας μπαίνουν σε φάση υλοποίησης!

Φυσικά έχω ανάμικτα αισθήματα. Από τη μία μεριά είμαι πολύ ενθουσιασμένη με την αλλαγή, και από την άλλη στενοχωριέμαι λίγο που αφήνουμε πίσω καλούς φίλους. Παρόλο που είμαι βέβαιη ότι αρκετοί από αυτούς θα είναι τακτικοί επισκέπτες στο νέο σπίτι.

Αυτές τις τελευταίες μέρες πακετάρω κουτιά. Ήδη το νιώθω στη μέση μου. Φυσικά, όταν πακετάρεις έχεις το άλλο πρόβλημα! Πού να βάλεις τα κουτιά; Πράγματα που ήταν σε ράφια και ντουλάπια τώρα είναι πακεταρισμένα και δεν έχουμε ελεύθερο χώρο στο πάτωμα!

Αυτό το σαββατοκύριακο θα κάνουμε ένα μικρό αποχαιρετιστήριο πάρτυ για τα παιδιά και μερικούς από τους φίλους τους. Όταν το είχα πρωτοσκεφτεί μου φάνηκε καλή ιδέα. Ήταν όταν είχαμε πρωτοανακοινώσει στον ΦΖ ότι θα φεύγαμε από την Αθήνα. Σκέφτηκα ότι θα τον αποσπούσε από το γεγονός ότι θα αποχωριστεί τους φίλους του και το σπίτι όπου έχει μεγαλώσει! Τώρα σκέφτομαι «Τι στο καλό σκεφτόμουν;»

Έτσι σήμερα το πρωί πάω στο Jumbo sans παιδιά (έχω εξηγήσει την εναντίωσή μου στο να παίρνει κανείς τα παιδιά για ψώνια, και ισχύει ακόμη περισσότερο όταν πρόκειται για παιχνίδια!). Θα πάρω εκπληξούλες για τα παιχνίδια στο πάρτυ και μπαλόνια κλπ. Μετά θα συμπληρώσω την εικόνα με διάφορα άκρως ακατάλληλα γλυκίσματα και σοκολάτες! Θα μείνουν υπερκινητικά για βδομάδες!

Όσον αφορά το υπόλοιπο φαγητό θα φτιάξω πίτσα και χοτ-ντογκ για τα παιδιά καθώς και ένα κέικ σε στρώσεις (νομίζω το είχα πρωτοδεί στο tastespotting ) και μερικά cupcakes για επιδόρπιο. Μπαίνω στον πειρασμό να γεμίσω το κέικ με παγωτό αντί για κρέμα βουτύρου, αλλά δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει η διακόσμηση που σκοπεύω να κάνω αν καταψυχθεί. Όλα θα αποκαλυφθούν την ερχόμενη εβδομάδα!

Άρα αυτό που απομένει τώρα είναι να ελευθερώσω αρκετό χώρο για τα παιχνίδια, και να διακοσμήσω το σπίτι έτσι ώστε να μη φαίνεται ότι οι τοίχοι είναι απογυμνωμένοι και όχι ακριβώς κάτασπροι! Α ναι, και να καθαρίσω το σπίτι.

Liz

Μια ιστορία

Όταν μετακομίσουμε στο Ναύπλιο θα κάνουμε μία καλή πράξη. Για ποιόν θα είναι καλή δεν είμαι εντελώς σίγουρη!

Επιτρέψτε μου να σας πω μια ιστορία. Την ιστορία του Ρεξ!

Το περασμένο καλοκαίρι, όταν όλη η οικογένεια (μένουμε σε 'οικογενειακή' πολυκατοικία, όπου όλοι ζουν πάνω και κάτω από όλους τους άλλους) επιστρέψαμε από τις διάφορες διακοπές μας, βρήκαμε αυτόν τον τυπάκο να έχει μετακομίσει στον κήπο μας (συγνώμη για την ποιότητα της φωτογραφίας, αλλά δεν είναι και συνηθισμένος να ποζάρει).


Αρχικά θορυβηθήκαμε λίγο, όμως σύντομα ανακαλύψαμε ότι ήταν ψυχούλα καθώς επίσης και καλός φύλακας. Πανβρώμικος, και με τη χαρακτηριστική μυρωδιά σκύλου!

Προσπαθήσαμε να μάθουμε αν είχε χαθεί από κάπου και εκτυπώσαμε πόστερ και τα κολλήσαμε στη γειτονιά. Κανείς δεν τηλεφώνησε. Ρωτήσαμε στον κτηνίατρο. Κανείς δεν ήξερε τίποτα. Εν τω μεταξύ, πολλοί από τους γείτονες τον λυπόντουσαν και άρχισαν να τον ταΐζουν. Είναι αστείο, εδώ που τα λέμε, γιατί εμείς ποτέ δεν του δώσαμε τίποτα παραπάνω από ένα μπισκότο πού και πού (αφού γνωρίζαμε ότι έτρωγε καλά από τους άλλους), όμως αυτός εμάς αγαπάει περισσότερο. Μάλλον λόγω των παιδιών. Όταν πάμε για βόλτα στην παιδική χαρά μάς ακολουθά και κόβει γύρους στην περίμετρο της πλατείας καθ'όλη τη διάρκεια που είμαστε εκεί. Όταν ο Αλέξης πήγαινε το γιο μας στο σχολείο με τη μηχανή τα πρωινά, αυτός τους ακολουθούσε από πίσω!

Μετά από λίγο, κάποιος γείτονας κατάφερε να πείσει τη Φιλοζωική Εταιρία να τον πάρουν. Πέσανε πολλά δάκρυα από τα παιδιά όταν συνειδητοποίησαν ότι είχε φύγει. Όμως τα έπεισα ότι ήταν καλύτερα για εκείνον επειδή θα τον περιποιόντουσαν και θα τον τάιζαν και θα προσπαθούσαν να του βρουν ένα όμορφο καινούριο σπίτι όπου θα τον αγαπούσαν πολύ πολύ.

Πέρασαν μερικές βδομάδες και γυρνούσαμε σπίτι αργά ένα βράδυ˙ καθώς παρκάραμε στο γκαράζ και βγήκαμε από το αυτοκίνητο, διακρίναμε στο σκοτάδι μία μαλλιαρή σιλουέτα να τρέχει κεφάτα προς το μέρος μας. Ήταν ο Ρεξ (είχαμε αποφασίσει ότι χρειαζόταν να τον ονομάσουμε κάπως, έτσι όταν η μητέρα μου τον αποκάλεσε Ρεξ μια μέρα κάπως 'κλείδωσε', και όλοι οι γείτονες τώρα τον φωνάζουν το ίδιο, άρα είναι επίσημο). Ήταν σε πολύ καλύτερη φόρμα και έδειχνε πολύ λιγότερο του δρόμου.

Η κυρία από απέναντι που ήταν παρούσα όταν τον επέστρεψε η Φιλοζωική μάς εξήγησε ότι δεν βρίσκουν σπίτια για τα ζώα, και ότι αφού ήξεραν ότι ο Ρεξ τα κατάφερνε μια χαρά στο δρόμο, τον συγύρισαν και τον επέστρεψαν! Ο γιος μου άρχισε να κλαίει από χαρά! Πιστεύω ότι αν τα σκυλιά εκφράζουν τα αισθήματά τους με τον ίδιο τρόπο, τότε και ο Ρεξ θα έκλαιγε.

Και να'μαστε λοιπόν. Είμαι σίγουρη ότι έχετε καταλάβει πώς καταλήγει η ιστορία. Ο Ρεξ μετακομίζει σύντομα. Αυτή είναι η καλή μας πράξη. Είμαι σίγουρη ότι θα είναι καλό για τον ίδιο. Θα είναι επίσης καλό για τα παιδιά. Απλώς δεν είμαι σίγουρη για το πόσο καλό θα είναι για μένα! Συνήθως είναι η Μαμά που μένει να φροντίσει τα κατοικίδια ζώα! Δεν είναι ιδιαίτερα νεαρός σκύλος, άρα δε γνωρίζω για πόσο ακόμη θα τον έχουμε μαζί μας, όμως θα είναι ωραίο για αυτόν να ζήσει τη χρυσή του ηλικία με αγάπη και φρέσκο αέρα!

Liz

Βρήκαμε σπίτι

Πρώτα απ'όλα θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους γράφουν τα θετικά και ενθαρρυντικά σχόλια σχετικά με τα σχέδιά μας. Μας εμπνέουν και μας παρακινούν προς την επίτευξη του στόχου μας!

Η αναζήτηση έλαβε τέλος, και τι ανακούφιση! Ο Αλέξης κατέβηκε στο Ναύπλιο την Τετάρτη και υπέγραψε το ενοικιαστήριο για το σπίτι που είχαμε δει την περασμένη βδομάδα.

Είναι καινούρια κατασκευή (με μερικά εσωτερικά μερεμέτια να απομένουν). Περίπου 5χλμ από το κέντρο της πόλης, σε έναν ήσυχο επαρχιακό δρόμο, με θέα πορτοκαλεώνα από τη μπροστική βεράντα. Έχει σχετικά μικρό παρτέρι περιμετρικά, αλλά χαίρομαι που θα μπορώ να κάνω κάτι με αυτό. Για τα παιδιά θα είναι υπέροχο να βγαίνουν έξω και να παίζουν, έστω και αν δεν έχουν στρέμματα για τρεχαλητό.

Το διαμέρισμα στο οποίο μένουμε είναι πολύ καλό, αλλά απλώς δεν κάνει για τις ανάγκες μας πλέον. Είναι τέλειο για ένα ζευγάρι, ομολογουμένως. Μόλις όμως προσθέσεις τα παιδιά και ό,τι αυτά φέρνουν μαζί τους, η εξίσωση απλώς χαλάει. Για αρκετό καιρό τώρα έχουμε χάσει τον έλεγχο τελείως. Άρχισαν να συσσωρεύονται πράγματα στο χωλ, στο καθιστικό, και στην ουσία παντού στο σπίτι! Το αποτέλεσμα είναι ότι πλέον είναι αδύνατο να έχουμε συγυρισμένους χώρους διαβίωσης. Όλα τα δωμάτια δείχνουν σαν προεκτάσεις της ίδιας αποθήκης.

Το νέο σπίτι θα βοηθήσει. Ελπίζω ότι όλα θα έχουν τη θέση τους, και θα είμαστε σε θέση να το κρατάμε συγυρισμένο.

Τώρα πλέον πρέπει να αρχίσω το πακετάρισμα, γιατί αν όλα πάνε σύμφωνα με το πρόγραμμα θα έχουμε μετακομίσει πριν το τέλος Αυγούστου. Πρέπει να είμαστε εκεί και τα πράγματα να έχουν μπει σε ρυθμό εγκαίρως για την έναρξη της σχολικής χρονιάς του μεγαλύτερου. Μάλλον θα ήταν καλή ιδέα να μάθουμε πού είναι το σχολείο!

Υποσχέθηκα στα παιδιά ένα αποχαιρετιστήριο πάρτυ, άρα το καλό που μου θέλω να αρχίσω να οργανώνω και αυτό. Σίγουρα θα περιλαμβάνονται cupcakes!

Liz

Πολύ χαριτωμένο

Ο Τεό, ένας φίλος μας από το 0 comments, έγραψε μία ανάρτηση για ένα γάμο στον οποίο πήγε την περασμένη βδομάδα. Αντί για μπουμπουνιέρες, το ζευγάρι μοίρασε αυτά τα υπέροχα πραγματάκια!


Μου φάνηκε τρομερά γλυκιά ιδέα. Κυριολεκτικά! Τρελαίνομαι όταν κάποιοι σκέφτονται κάτι τι το διαφορετικό για το γάμο τους! Σε αυτή την περίπτωση υπήρχαν δύο διαφορετικά είδη γλυκού σε αυτά τα υπέροχα βαζάκια, τυλιγμένα, και με κουταλάκι για να το πάρεις μαζί σου!

Πάει καιρός από τότε που παντρεύτηκα. Ο γάμος έγινε στην Αγγλία εδώ και πολλά φεγγάρια. Θα είχα κάνει πολλά πράγματα μόνη μου αν ήξερα τότε αυτά που γνωρίζω τώρα (και αν είχα τις δεξιότητες να τα εκτελέσω). Θα ξεκινούσα με το να κρατήσω την κλίμακα μικρή και προσωπική, με λιγοστούς μόνο καλεσμένους. Θα μαγείρευα μερικά μόνη μου, την τούρτα για παράδειγμα, και θα οργάνωνα το υπόλοιπο γεύμα μόνη μου επίσης. Το ίδιο και τη διακόσμηση και τα λουλούδια. Θα ήταν μικρού budget αλλά με στυλ!

Ήμουν μικρό κοριτσάκι τότε, έτσι το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα είναι να κοιτάω τις φωτογραφίες και να ανατριχιάζω με τα χτενίσματα!

Είχατε το γάμο των ονείρων σας; Θα κάνατε κάτι διαφορετικά σήμερα;

Liz

Αναζητώντας σπίτι

Την περασμένη Τρίτη κατεβήκαμε στο Ναύπλιο και μείναμε μέχρι χθες. Αν δεν το γνωρίζετε ήδη, το να ψάχνεις για νέο σπίτι να μείνεις με δύο μικρά παιδιά να σε συνοδεύουν ΔΕΝ είναι το πιο εύκολο πράγμα. Παρ'όλο που ο ΦΖ, ο μεγαλύτερος, καταλαβαίνει και είναι πολύ ενθουσιασμένος με τη μετακόμιση, το βρίσκει βαρετό να κάθεται στο αυτοκίνητο πηγαίνοντας από το ένα μέρος στο άλλο εξετάζοντας σπίτια.

Η περιοχή που μας ενδιέφερε στ'αλήθεια δεν είχε τίποτα, όχι τουλάχιστον εντός του προϋπολογισμού μας. Βρήκαμε αρκετά σπίτια υπό κατασκευή κοντά εκεί, όχι όμως πολλά που να είναι λειτουργικά για μία σύγχρονη οικογένεια. Για παράδειγμα, μερικά σπίτια τριών και τεσσάρων υπνοδωματίων είχαν μόνο ένα λουτρό. Είναι ωραίο να έχεις πολλούς εξώστες, αλλά τι γίνεται όταν και τα δύο παιδιά χρειάζονται την τουαλέτα ταυτόχρονα; Καταλαβαίνω ότι θα είναι εντάξει για παραθεριστική κατοικία, όχι όμως και για μόνιμη.

Τελικά είδαμε ένα-δύο σπίτια κοντά στους συγγενείς μας που μόλις είχαν μετακομίσει. Μάλλον βρήκαμε κάτι κατάλληλο, δεν έχουμε υπογράψει χαρτιά ακόμη όμως. Είναι ωραίο να σκέφτεσαι ότι μάλλον δεν θα χρειαστεί περισσότερη αναζήτηση˙ από την άλλη μεριά, το σπίτι που μας ενδιαφέρει δεν έχει ακόμη τελειώσει, οπότε αυτό είναι μία ανησυχία!

Τώρα θα συγκεντρώσω την προσοχή μου στο να οργανώσω τα πράγματα εδώ και ίσως πακετάρω μερικά που δεν χρησιμοποιούμε καθημερινά.

Όταν εγκατασταθούμε, θα πρέπει να αρχίσουμε την αναζήτηση για χώρο για το cupcakes café. Ακόμα το σκέφτομαι αν πρέπει να το ονομάσω "tea-shop" ή "café". Πιστεύω ότι το κλειδί για την επιτυχία στο να πουλάς cupcakes είναι η σωστή τοποθεσία. Το Ναύπλιο έχει μεγάλο πλήθος καταστημάτων, και θα πρέπει να βρούμε το σωστό σημείο στην καρδιά της πόλης.

Το να το σκέφτομαι μού προκαλεί ενθουσιασμό και κούραση μαζί!

Liz

Ονειρεύομαι...

Έναν χώρο κομποστοποίησης στον κήπο μου!

Ναι, ξέρω, πολύ περίεργο πράγμα να ονειρεύεται κανείς. Ανάμεσα σε αυτά για τα οποία ανυπομονώ φεύγοντας από την Αθήνα, εκτός φυσικά απ'το να έχω λίγο περισσότερο χώρο εντός του σπιτιού, είναι λίγο περισσότερος χώρος εκτός σπιτιού. Καλώς εχόντων των πραγμάτων! Θα αρχίσουμε την αναζήτηση για σπίτι προς ενοικίαση την ερχόμενη εβδομάδα. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα είναι πολύ δύσκολο.

Είμαι κορίτσι του χωριού, κατά βάθος. Δεν φτιάχτηκα για την πόλη. Έτσι για μένα θα αποτελεί ένα είδος επιστροφής στις ρίζες μου, μόνο που θα είναι 3.000 χιλιόμετρα μακριά από τις ρίζες μου! Κάθε φορά που επισκεπτόμαστε τους γονείς μου στη ΒΔ Αγγλία απολαμβάνω τον κήπο τους, τις ώρες που περνάμε εκεί, καθώς και τους καρπούς των χεριών τους. Ή μήπως έπρεπε να πω, τα λαχανικά των χεριών τους; (Εκεί στο βάθος είναι ο μπαμπάς μου.)


Αυτά είναι τα λαχανικά που φύτεψαν τα παιδιά με τον παππού τους τον Απρίλιο όταν τους είχαμε επισκεφθεί. Έχουν φουντώσει όλα! Η άφθονη βροχή πρέπει να τα βοηθάει! Περνούν πάντα υπέροχα στον κήπο φυτεύοντας λαχανικά. Απορροφώνται πλήρως από τη δραστηριότητα. Ανυπομονώ να έχω έστω και λίγο χώρο στον κήπο για να καλλιεργώ κάτι με τα παιδιά. Τα λαχανικά έχουν πολύ καλύτερη γεύση όταν τα έχεις καλλιεργήσει εσύ! Είναι και πιο διασκεδαστικό και επωφελές από το να βλέπουν τηλεόραση, αν και κάθε φορά που επισκεπτόμαστε την Αγγλία βλέπουν μπόλικη τηλεόραση.

Και ξαναρχόμαστε στο χώρο κομποστοποίησης. Ο μπαμπάς μου έχει ένα τεράστιο τέτοιο χώρο στη γωνία του κήπου. Έχεις την αίσθηση ότι επιστρέφεις κάτι, είναι πολύ καλό, πολύ "πράσινο". Μόνο καλό μπορεί να κάνει.

Αυτά περνούσαν απ'το μυαλό μου τις προάλλες καθώς ετοίμαζα τα γεμιστά. Είχα μπροστά μου ένα σωρό από φλούδες πατάτας, σπόρους πιπεριάς και κοτσάνια μυρωδικών. Με ικέτευαν να τα στείλω για κομποστοποίηση!

Ένα κορίτσι μπορεί να ονειρεύεται, έτσι δεν είναι;

Φόρμες για μπισκότα και άλλα

Τις προάλλες κατάφερα να πάω στο ΙΚΕΑ και να ρίξω μια ματιά. Ο γιος μου ΦΖ τρελαίνεται για ΙΚΕΑ και τώρα στις διακοπές που βαριέται ήταν ευκαιρία για ένα πρωινό εκτός σπιτιού. Η ΟΖ είναι ακόμη στο βρεφονηπιακό σταθμό μέχρι και αύριο, κι έτσι ήταν πρωινό για τους δύο μας. Δύο είναι οι λόγοι που ο ΦΖ τρελαίνεται για ΙΚΕΑ:

1) Χοτ-ντογκ
2) Παγωτό
3) Η απόλυτη βόλτα του θα περιλάμβανε και τα δύο!

Χμμ... τελικά έγιναν 3 οι λόγοι... ούπς.

Συνήθως δεν χαζεύω πολύ όταν έχω μαζί μου ένα ή δύο παιδιά. Υποφέρουν. Υποφέρω. Κατά τη γνώμη μου, παιδιά και μαγαζιά δεν πάνε μαζί. Ακόμη και ένα μαγαζί τόσο φιλικό προς τα παιδιά όπως το ΙΚΕΑ. Έτσι, ως συνήθως, περάσαμε στα γρήγορα τον όροφο, κάνοντας τις απαιτούμενες στάσεις στο χώρο των παιδιών για μία περιδίνιση σε εκείνες τις ωοειδείς καρεκλίτσες που κλείνουν από πάνω και τα παιδιά κρύβονται μέσα τους. Κατόπιν κατεβήκαμε στα οικιακά είδη και ανακαλύψαμε ότι έχουν φέρει κάτι καινούρια σύνεργα για ψήσιμο και μαγείρεμα. Βρήκα αυτό το υπέροχο σετ κόπτες (cutters).


Συνολικά είναι 13 σχήματα και έρχονται στο δικό τους κουτί (το οποίο έχει σταμπαρισμένο πάνω του τα διάφορα σχήματα ώστε να μπορείς να τα ξαναβάλεις μέσα όταν τελειώσεις). Ήταν κάτι λιγότερο από 7 ευρώ, αν θυμάμαι καλά. Μου άρεσε ότι υπάρχουν μεγάλοι και μικροί κόπτες, και έχουν αρκετό βάθος ώστε να μπορείς να τους χρησιμοποιήσεις για να κόψεις παιδικά σάντουιτς ή ακόμη και για σχήματα κέικ. Μου φαίνεται οι τόσο οι καρδιές όσο και τα αφηρημένα σχήματα λουλουδιών θα χρησιμοποιηθούν αρκετά συχνά.

Θα ανεβάσω μερικές φωτογραφίες από ό,τιδήποτε φτιάξω με αυτούς. Ανυπομονώ να τους χρησιμοποιήσω αλλά ο χρόνος αποδεικνύεται πολύ λίγος. Φεύγω για να αρχίσω το μεσημεριανό. Έχουμε γεμιστά. Δεν έχω κάνει γεμιστά εδώ και λίγο καιρό, δείχνοντας προτίμηση για λιγότερο χρονοβόρα πιάτα, αλλά τρελαίνομαι με τη μυρωδιά τους καθώς μαγειρεύονται.

Liz

Photos update

Είμαστε τόσο απασχολημένοι με τη μετακόμιση και ό,τι άλλο συμβαίνει, επομένως συγνώμη για την καθυστέρηση! Ιδού η γκάμα μεγεθών. Ποιό θα προτείνατε εσείς για "Venti";

Αλέξης

Το μέγεθος μετράει

Κάτι που με απασχολεί αρκετά όταν αναλογίζομαι τι θα προσφέρω στο tea-shop είναι το μέγεθος των cupcakes. Εφόσον δεν θα είναι τεράστια επιχείρηση, δεν θα έχω το χρόνο κάθε μέρα ώστε να τα φτιάχνω σε διάφορα μεγέθη. Έτσι αναρωτιέμαι τι θέλει ο κόσμος. Φυσικά απλώς κάνω υποθέσεις, και ο μόνος τρόπος για να μάθω τι θέλει ο κόσμος είναι να ανοίξω το tea-shop.

Κι έπειτα υπάρχει και το ζήτημα του τι να τα ονομάσω. Μπορεί κανείς να ακολουθήσει το μονοπάτι πολλών δυτικών αλυσίδων και να αρνηθεί να ονομάσει ο,τιδήποτε μικρό. Επομένως, να ονομάσουμε αυτά που δεν θα είναι τα μεγαλύτερα "κανονικά" ή ίσως "μεσαία", ή μήπως να πάμε προς το... γνωρίζουμε ότι είναι μικρό αλλά δεν θέλουμε να το πούμε μικρό, κι έτσι θα σκεφτούμε κάτι χαριτωμένο να το ονομάσουμε... όπως "mini" ή "baby";

Ίσως πρέπει απλώς να κάνουμε ό,τι και τα Starbucks, και να δημιουργήσουμε τέτοια σύγχιση στο κόσμο ώστε να μην υπάρχουν τρία μεγέθη αλλά τέσσερα, και όταν ζητάς το medium πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα στα δύο μικρότερα ή τα δύο μεσαία μεγέθη.

"Πώς θα θέλατε το cupcake σας; short, tall, grande ή venti;"

Ή ίσως όχι.

Liz

Κόκκινο βελούδο - Μάλλον όχι!

Αυτή τη βδομάδα δεν είχα και πολλή όρεξη για μαγείρεμα. Μάλλον οφείλεται στο ότι έχουμε να κάνουμε τόσα πολλά με τη μετακόμιση, τα οποία δεν μπορούν να γίνουν μέχρι να γίνουν κάποια άλλα πράγματα. Ένα καλό είναι ότι ο Φιν τελείωσε το σχολείο για φέτος αυτή την εβδομάδα. Πρέπει να πάρουμε τους "ελέγχους" τη Δευτέρα. Και γράφω "ελέγχους" εντός εισαγωγικών επειδή απλώς τέλειωσε την πρώτη δημοτικού και δεν είμαι σίγουρη πόσο σοβαροί είναι οι βαθμοί σε αυτή την ηλικία. Θα μάθουμε τη Δευτέρα! Άλλη μία βδομάδα με δέκα μέρες και θα μπορούμε να στρέψουμε την προσοχή μας στο να βρούμε ένα μέρος να μετακομίσουμε.

Τέλος πάντων, σήμερα ήταν η πρώτη μέρα που είχα όρεξη να βγάλω το μίξερ και είπα να ξαναπροσπαθήσω να φτιάξω κέικ και cupcakes red velvet. Το πρόβλημα είναι... με κανένα τρόπο δεν μπορώ να πείσω τον εαυτό μου να ρίξει τόση ποσότητα κόκκινης χρωστικής σε ένα κέικ! ΑΠΛΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ! Αυτή είναι η δεύτερη προσπάθειά μου. Η πρώτη ήταν με κέικ βανίλια το οποίο τελικά είχε μία ωραία ροζ απόχρωση αλλά ούτε κατά διάνοια δεν μπορούσες να το πεις κόκκινο βελούδο. Αυτή τη φορά πρόσθεσα και μια ιδέα σκόνη κακάο. Έγινε απλώς πολύ νόστιμο κέικ σοκολάτας. Άρα το μεγάλο πρόβλημα είναι το χρώμα. Πάει κόντρα σε όλο μου το είναι το να προσθέσω τόσο πολύ τεχνητό χρώμα απλώς για να το κάνω κόκκινο! Στο κάτω κάτω δεν προσθέτει τίποτα στη γεύση.

Αρχίζω να πιστεύω ότι το κόκκινο βελούδο δεν θα περιλαμβάνεται στο μενού μου στο tea-shop. Διάβασα κάπου στο ίντερνετ ότι κάποια με παρόμοιες απόψεις με τις δικές μου τα έφτιαξε χρησιμοποιώντας παντζάρι για χρωστική, και είναι κάτι που ίσως δοκιμάσω όταν θα έχω λίγο χρόνο για πειραματισμούς. Ίσως τα προσθέσω στην ποικιλία λαχανικών. Μπορεί να είναι αρκετά καλά. Σοκολάτα και μελιτζάνα (θα σας πω μία αστεία ιστορία για την πρώτη μου προσπάθεια μία άλλη φορά), γλυκό αρακά, καρότο (φυσικά) και μία άλλη συνταγή που βρήκα στο tastespotting και που πραγματικά ήθελα να δοκιμάσω είναι brownies με σπανάκι! Μπορεί να τα προωθήσω για γονείς των οποίων τα παιδιά δεν δέχονται την υγιεινή διατροφή, αν και δεν είμαι πολύ σίγουρη πόσο αξία έχει να κάνεις το παιδί να φάει κέικ για να φάει λαχανικά... Πόσα κέικ πρέπει να φάνε για να πάρουν τη Συνιστώμενη Ημερήσια Δόση (RDA, Recommended Dietary Allowance); Πώς θα ακουγόταν το 'τρώτε 5 μερίδες την ημέρα διαλέγοντας 5 διαφορετικά κέικ';;; Μάλλον ΟΧΙ!

Εν πάσει περιπτώσει, δεν είχα την ευκαιρία να γλασσάρω τα όμορφα καφέ κέικ κόκκινου βελούδου, έτσι παραμείνετε συντονισμένοι για φωτογραφίες των επόμενων, και τότε θα αναφέρω και ένα άλλο πιεστικό ζήτημα.

Liz

Φωτογραφίες των cake balls σοκολάτας

Να'μαστε λοιπόν, όπως ακριβώς είχα υποσχεθεί: 'εγκεκριμένα' και από την OZ. Χωρίς καμία αμφιβολία, τολμώ να πω!

Μπαλάκια από κέικ

Επιτέλους χθες κατάφερα να φτιάξω μερικά μπαλάκια από κέικ à la bakerella. Από καιρό ήθελα να τα δοκιμάσω, αφού στο ίντερνετ έχω διαβάσει για πολλούς που τα φτιάχνουν και λένε πόσο ωραία είναι. Ένας λόγος που ακόμη δεν το είχα καταφέρει είναι εδώ στην Ελλάδα είναι δύσκολο να βρεις μερικά από τα υλικά. Και κυρίως τα candy melts.

Εν πάσει περιπτώσει, είχα κάτι υπόλοιπα κέικ από το βράδυ της Δευτέρας (σχολική βραδιά) το οποία είχα απορρίψει επειδή δεν ήταν αρκετά μεγάλο (πολύ ρατσιστικό εκ μέρους μου, το ξέρω). Ένα απλό κέικ σοκολάτας. Επίσης είχα λίγη κρέμα βουτύρου διαφόρων χρωμάτων. Είπα να βουτήξω τα μπαλάκια σε λιωμένη σοκολάτα γάλακτος και μετά να τα ντύσω με λευκή σοκολάτα.

Δυστυχώς, βιαζόμασταν να πάμε εκεί όπου θα τα πήγαινα και έτσι δεν είχαμε την ευκαιρία για φωτογραφίες (αυτό θα ισχυρίζομαι, τέλος πάντων), όμως, ευτυχώς, υπάρχουν ακόμη μερικά μπαλάκια στην κατάψυξη. Θα μπορέσω να βγάλω μερικές φωτογραφίες όταν τελειώσω την επόμενη παρτίδα.

Το τρομερό με αυτά τα μπαλάκια, εκτός από τη γεύση φυσικά, είναι ότι α) Υπάρχουν τόσες δυνατότητες να κάνει κανείς φανταστικά πράγματα. Απλώς δείτε τι έχει κάνει η Bakerella στο παρελθόν! Cake pops, Cake balls και μπουκίτσες κέικ (Cake bites)˙ β) Μπορεί κανείς να ακολουθήσει τις οδηγίες με ευκολία, όπως έκανα κι εγώ. Χρησιμοποίησα το υπόλοιπο ενός κέικ και κρέμα βουτύρου αντί για το προτεινόμενο κέικ και τη διακόσμηση στις οδηγίες. Αυτό σημαίνει ότι είναι ένας καλός τρόπος να χρησιμοποιήσει κανείς υπόλοιπα, και να μην πετάξει τίποτα˙ και γ) αν είσαι αρχάρια στην κουζίνα, μπορείς απλώς να ακολουθήσεις τις οδηγίες ακριβώς και να χρησιμοποιήσεις το πακέτο mix και την έτοιμη διακόσμηση (τα οποία μπορούν να βρεθούν στα μεγάλα supermarket ακόμη και στην Ελλάδα) και να έχεις φανταστικά αποτελέσματα.

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι τώρα, με τη ζέστη να ανεβαίνει, μπορεί να μην είναι δυνατό να τα μεταφέρει κανείς όμορφα στο σπίτι κάποιου, αν πρόκειται για δώρο. Εμείς ίσα-ίσα τα καταφέραμε χθες το βράδυ να μη λιώσει η σοκολάτα. (Αναρωτιέμαι αν τα candy melts θα άντεχαν καθόλου καλύτερα σ'αυτή τη ζέστη.)

Οπότε μένεις με δύο επιλογές: ή τα φτιάχνεις μόνο το χειμώνα Ή, και μάλλον προς τα εκεί κλίνω εγώ..., τα τρως όλα μόνη σου!

Την άλλη φορά θα έχω και φωτογραφίες, το υπόσχομαι.

Liz

Αναβάθμιση φωτογραφιών

Αναβάθμισα τις φωτογραφίες της ανάρτησης των cupcakes με καρότο ώστε να είναι αντάξιες του υπόλοιπου blog.

Τάρτα φράουλα

Όταν έφτιαχνα τα cupcakes για τη σχολική βραδιά τη Δευτέρα, ετοίμασα κρέμα φράουλας. Πρόσθεσα και λίγες φρέσκιες λιωμένες φράουλες στη βασική συνταγή. Αυτοσχεδίαζα κάπως, και μου φαίνεται ότι έβαλα λίγες παραπάνω, με αποτέλεσμα η διακόσμηση να μη διατηρεί τη φόρμα της καλά. Αποφάσισα να πάρω τη μισή ποσότητα που έφτιαξα και να προσθέσω ζάχαρη άχνη στην ποσότητα που ήθελα να χρησιμοποιήσω για piping (δηλ. τη διακόσμηση του κέικ), και ξανάβαλα την υπόλοιπη ποσότητα στο ψυγείο.

Τώρα, εγώ δεν πετάω πράγματα, και αφού είχα περισσευούμενες φράουλες, είπα να φτιάξω μία τάρτα. Είναι κάτι που δεν έχω φτιάξει εδώ και πολλά χρόνια! Χρειάστηκε μάλιστα να καθαρίσω καλά τη φόρμα! Κανονικά θα γέμιζα την τούρτα φράουλα με κρέμα ή μασκαρπόνε ή κάτι πιο απλό, αλλά, αφού επιδίωκα την οικονομία, θα έλεγα ότι τελικά δεν ήταν άσχημα. Δεν είναι ακριβώς διαίτης, όμως δεν υπάρχει ούτε ίχνος βούτυρο στο κέικ, κι έτσι όλα είναι μια χαρά. Έτσι νομίζω, τουλάχιστον.

Αυτή είναι, επομένως, μία συνταγή απλού κέικ, με διακόσμηση την «αποτυχημένη» μου κρέμα φράουλας και φρέσκιες φράουλες σε φέτες. Πρόσθεσα λίγη ζελατίνη στο τέλος, ίσα-ίσα για να δείχνει όμορφη και γιαλιστερή.

Πρόοδος

Έχουμε γρήγορες εξελίξεις. Τα σχέδιά μας αρχίζουν και παίρνουν σάρκα και οστά. Μετακομίζουμε στη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών. Είναι λίγο δύσκολο να ασχοληθούμε με τη μετακόμιση από τώρα, καθώς απομένουν ακόμη γύρω στις δύο βδομάδες σχολείου.

Συνεχώς δοκιμάζουμε νέες συνταγές και φωτογραφίζουμε το αποτέλεσμα. Ο ΑΖ έχει αναχθεί σε σπουδαίο φωτογράφο! Ανεβάσαμε ένα δείγμα σε Flickr και Picasa. Ευτυχώς βρίσκονται πολυάριθμοι δοκιμαστές νέων γεύσεων για τα νέα προϊόντα! Επίσης αναθέσαμε σε έναν ταλαντούχο γραφίστα να μας βοηθήσει με την εικόνα μας.

Το κοριτσάκι μου, η ΟΖ, έχει σχολική βραδιά απόψε με το βρεφονηπιακό σταθμό της, και θα φέρω μερικά cupcakes. Σχεδιάζω baby cupcakes για τους μικρούς (περισσότερα από 100), και καμιά τριανταριά σε τρεις γεύσεις για να δοκιμάσουν οι μεγάλοι. Το τραπέζι της κουζίνας είναι τίγκα στα κέικ και εντός ολίγου θα αρχίσω τη διακόσμησή τους.

Liz