Cupcakes λεβάντας & πώς γίνονται τα πράγματα σε αυτόν τον τόπο

Την περασμένη εβδομάδα, λοιπόν, ήμουν ενθουσιασμένη. Πίστευα ότι επιτέλους μέχρι σήμερα θα είχα συναρπαστικά νέα για τη θέση του café. Είχαμε τρεις πολύ καλές τοποθεσίες στην παλαιά πόλη του Ναυπλίου και εξετάζαμε τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα της κάθε μιας. Έπρεπε όμως να επισκεφθούμε την Πολεοδομία για να ελέγξουμε τη νομοθεσία για τα συγκεκριμένα κτήρια, μιας και δεν μπορούν να αδειοδοτηθούν όλα τα κτήρια στην παλαιά πόλη. Τελικά δυστυχώς όλοι οι υποψήφιοι προς ενοικίαση χώροι βγήκαν ακατάλληλοι. Επίσης φαίνεται ιδιαίτερα απίθανο να καταφέρουμε να βρούμε ο,τιδήποτε κατάλληλο εντός της παλαιάς πόλης, τουλάχιστον για τα επόμενα 100 χρόνια.

Το 1989 βγήκε ένα διάταγμα. Προφανώς σκοπό είχε να προστατεύσει τη φυσιογνωμία της παλαιάς πόλης αλλά είναι πολύ πιθανό ότι αυτή τη στιγμή τα καταφέρνει πολύ καλά στο να πνίγει την οικονομία. Ο νόμος λέει ότι, για να ανοίξεις κάποια επιχείρηση φαγητού, πρέπει να τη στεγάσεις σε κτήριο το οποίο κατά το 1989 είχε την ίδια άδεια που χρειάζεσαι εσύ. Για παράδειγμα, αν θέλεις να ανοίξεις ταβέρνα πρέπει να βρεις κτήριο που κατά το 1989 στέγαζε νομίμως ταβέρνα, αν θέλεις να ανοίξεις café και παρασκευαστήριο πρέπει να βρεις διαθέσιμο χώρο που το 1989 ήταν café με παρασκευαστήριο. Ένας από τους χώρους που είχαμε εντοπίσει ήταν χώρος εστίασης όλα αυτά τα χρόνια, αλλά, απ'ό,τι προκύπτει σήμερα, λειτουργούσε χωρίς άδεια...

Οι πολύ ευγενικοί κύριοι στην αρμόδια υπηρεσία του Δήμου Ναυπλίου καθώς και στην τοπική Πολεοδομία ήταν πολύ εξυπηρετικοί, προσπαθώντας να βρουν νόμιμο τρόπο για να καταφέρουμε αυτό που θέλουμε όπως π.χ. τροποποιώντας το είδος του café, βγάζοντας άδεια αναψυκτηρίου αντί για καφενείο κλπ. Όμως η κάθε τους πρόταση δημιουργεί τα δικά της προβλήματα.

Είμαστε λίγο απογοητευμένοι και εκνευρισμένοι με όλα αυτά. Να'μαστε, με μια συναρπαστική και καινοτόμα ιδέα για να προσφέρουμε στην πόλη. Δεν πάμε να ανοίξουμε κανένα άγριο night club. Είναι πολύ κρίμα που ο νόμος έχει γραφτεί κατά τρόπο που δεν αφήνει περιθώριο να εξεταστεί η κάθε πρόταση μεμονωμένα και να κριθεί σύμφωνα με το περιεχόμενό της αντί να απορρίπτονται θετικές ιδέες για λόγους άνευ ουσίας.

C'est la vie. Κι έτσι είμαστε πίσω στο ψάξιμο. Τώρα ψάχνουμε για κάτι που θα μας επιτρέπει να είμαστε όσο κοντά γίνεται στην παλιά πόλη το οποίο όμως δεν εμπίπτει στις διατάξεις του τρομερού Π.Δ. του 1989! Δεν μπορούμε να περιμένουμε να βρεθεί διαθέσιμο κτήριο της κατηγορίας που χρειαζόμαστε. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα βρούμε τρόπο να ανοίξουμε κάτι στην παλαιά πόλη! Απλώς αυτό θα χρειαστεί να περιμένει τώρα.

Ας μιλήσουμε για cupcakes. Αυτά είναι τα τελευταία μου πειράματα. Παρόλο που δείχνουν πολύ όμορφα δεν μπορώ να πω ότι ήταν τρομερή επιτυχία.


Έχουμε λεβάντα στον κήπο τώρα και σκέφτηκα 'γιατί όχι;'


Η γεύση της λεβάντας ήταν πάρα πολύ έντονη. Αν τα δοκιμάσω και πάλι θα πρέπει οπωσδήποτε να τους δώσω πιο διακριτική γεύση.

Αυτή η ανάρτηση, αν και λίγο καταθλιπτική, είναι όμορφη, δεν νομίζετε;


Liz Cupcakes

Ανοίγει η άνοιξη

Η άνοιξη έχει πλέον μπει για τα καλά. Ο καιρός έχει ζεστάνει και η λιακάδα κρατάει σχεδόν χωρίς διακοπή. Είναι ακόμη έντονη η μυρωδιά των ανθισμένων πορτοκαλιών και οι επαρχιακοί δρόμοι στενεύουν με την εκτός ελέγχου βλάστηση! Είναι στ'αλήθεια όμορφο.

Τα μαρούλια μου έχουν μεγαλώσει και τα περισσότερα τα έχουμε ήδη φάει. Πριν λίγες μέρες, καθώς δούλευα στον κήπο με τα παιδιά, προσέξαμε μερικούς λοβούς αρακά, και έκοψα δύο και τους έδωσα από ένα-δυο μπιζελάκια να φάνε το καθένα! Φυσικά το θεώρησαν καταπληκτικό! Φυτέψαμε και άλλων ειδών σπόρους.


Τι άλλο μαγειρεύεται; Κάτι παιδικά cupcakes! Σοκολάτα με καραμελοσκουληκάκια!





Και shortcake φράουλας.



Να έχετε όλοι μια πολύ νόστιμη βδομάδα.

Liz Cupcakes

Επιστρέψαμε!

Ξέρω, έχει περάσει καιρός! Tα παιδιά επέστρεψαν στο σχολείο επιτέλους. Τις τελευταίες μέρες συγκεντρώθηκα και άρχισα μια προσπάθεια να γίνω πιο οργανωμένη ως άτομο γενικά ώστε να εκτελέσω 'το σχέδιο' καλύτερα.

Είχαμε πολλούς επισκέπτες τις τελευταίες τρεις βδομάδες. Πρώτος ήρθε ο αδελφός μου από την Αγγλία για μια βδομάδα, και μετά οι Μαδαγασκανοί/Αθηναίοι φίλοι μας ήρθαν για ένα τετραήμερο. Μαγειρέψαμε, φάγαμε, ψήσαμε, περπατήσαμε, επισκεφθήκαμε άλλους φίλους και παίξαμε SCRABBLE με τα παιδιά! Είναι το νέο τους αγαπημένο παιχνίδι. Ο αδελφός μου έφερε επίσης μερικά πολύ ωραία βιβλία για τον Φιν, από το είδος που παίρνει λίγο παραπάνω χρόνο για να τα διαβάσεις. Του αρέσει ιδιαίτερα να διαβάζει ιστορίες στις οποίες πρέπει να περιμένεις το επόμενο κεφάλαιο για να μάθεις τι συμβαίνει μετά...

Τι έφτιαξα λοιπόν; Σας οφείλω κάτι με σοκολάτα, οπότε ιδού...


Τι το ιδιαίτερο έχουν, μπορεί να ρωτήσετε. Λοιπόν, για αρχή, περιέχουν αυτό...


και ύστερα υπάρχει και αυτό


Μέσα υπάρχει αυτό:


Ναι, είναι όλα γεμιστά κέικ. Ganache σοκολάτα. Τελικά, για να γίνουν τα κέικ της ζωής σας...


Βούτηξα μερικά στην υπόλοιπη ganache. Και WOW. Περισσότερα για αυτό σε ένα λεπτό.

Προσάρμοσα τη συνταγή της Deb στην Smitten Kitchen. Αν κάνετε μια γρήγορη αναζήτηση στο Google για Guinness και Bailey's θα βρείτε μπόλικες εκδόσεις της γεύσης αυτής.

Η ιδέα να τα βουτήξω μου ήρθε από την Kari της Retro Bakery. Μία ματιά στη σελίδα τους του μενού θα σας κάνει να ψάχνεστε για το πλησιέστερο γλύκισμα που μπορείτε να βρείτε.

Ήθελα εδώ και κάμποσο καιρό να δοκιμάσω αυτή τη συνταγή και αφού η συνταγή φτιάχνει 24 cupcakes έψαχνα ευκαιρία να τα φτιάξω όταν θα μπορούσα να δώσω αρκετά από αυτά σε άλλους! Πρέπει να ομολογήσω ότι παρόλο που τα κέικ είναι φανταστικά, κράτησα αμέσως μερικές σημειώσεις για το τι θα κάνω διαφορετικά την επόμενη φορά. Δε νομίζω ότι θα τα βάλω στο μενού ακριβώς όπως είναι, αλλά ίσως τα ίδια στοιχεία σε κάποιο διαφορετικό συνδυασμό.

Ο Ιανουάριος θα είναι γεμάτος μήνας. Θα πάω στη HO.RE.CA. (έκθεση για τις επιχειρήσεις ξενοδοχείων, εστιατορίων και café) στην Αθήνα στο τέλος του μήνα. Ευελπιστούμε ότι θα έχουμε υποβάλλει αίτηση για κάποιου είδους επιδότηση εντός του μηνός, και δουλεύουμε και το website. Τα πράγματα θα στραφούν πιο πολύ προς την κατεύθυνση της επιχείρησης! Πάντως θα συνεχίσω να ανεβάζω αναρτήσεις για το πόσο όμορφη είναι η ζωή στην επαρχία! Δεν μπορώ να μη το κάνω (όπως το ότι φύτεψα τα μαρουλάκια μου στον κήπο σήμερα το πρωί και ότι θα πάμε στην παραλία το απόγευμα με τα παιδιά για να μαζέψουμε κλαδιά που ρίχνει ο αέρας για το τζάκι).

Τέλος, ένα ευχαριστώ στην Gasteroplix και την Xanthi για το ότι μου απένειμαν ένα sunshine award! Πολύ ευγενικό εκ μέρους σας. Το εκτιμώ πολύ. Μου είναι δύσκολο να επιλέξω πού να απονείμω εγώ, ειδικά εφόσον πολλά από τις υπέροχα μπλογκ που ακολουθώ τα έχουν ήδη λάβει, οπότε θα περιοριστώ να παραθέσω κάποια από εκείνα που τρελαίνομαι να διαβάζω...

Λοιπόν, εκτός από τις Συνταγές της Ασπρούλας και τη Γαστεροπλήξ που προανέφερα, απολαμβάνω τα εξής μπλογκ που σχετίζονται με το φαγητό:

Asterolila, Betty, Ivy, Maria, Cheryl, Eleftheria, Kiki, Niki, Συνταγές της Καρδιάς, Lila

Στην πραγματικότητα βλέπω πολλά άλλα μπλογκ επίσης, όχι όλα σχετικά με το φαγητό, πάρα πολλά για να τα αναφέρω εδώ. Απλώς αυτά είναι μία μικρή λίστα εκείνων που με κάνουν να μου τρέχουν τα σάλια οποτεδήποτα τα δω! Ορίστε λοιπόν, πάρτε ένα κέικ...


Σας αφήνω με αυτές τις σκέψεις για την ώρα. Σύντομα θα ανεβάσω και άλλες φωτογραφίες από μαγειρέματα όσο βρισκόμουν σε 'μπλογκοδιακοπές'.

Liz

Η σαλατούλα μου

Ορίστε η σαλατούλα που έφτιαξα με το μαρούλι που καλλιέργησα (βρήκα) στο παρτέρι μου!


Ήταν ιδιαίτερα τρυφερό κι έτσι απλώς το χώρισα, πρόσθεσα ένα μικρό αγγουράκι σε φέτες, μερικά κυβάκια φέτα και λίγο αλάτι.

Για λάδι πρόσθεσα λίγο καταπληκτικό ελαιόλαδο που μου έδωσαν κάτι φίλοι από τα δέντρα τους στο Λυγουριό. Η γεύση του είναι εξαιρετική. Είναι σχεδόν κρεμώδες.

Μου λένε ότι το Λυγουριό είναι από τα λίγα μέρη με την ειδική άδεια για το λάδι τους. Θα χρειαστεί να το ερευνήσω λίγο περισσότερο αυτό, αλλά ίσως κάποιοι από τους αναγνώστες εδώ μπορούν να ρίξουν λίγο φως;

Πάντως η ετυμηγορία για την τελική σαλάτα ήταν απίστευτη. Παρόλο που το μαρουλάκι μου ήταν τόσο δα μικρό, και αντιστοιχούσαν μόνο μερικές πηρουνιές για τον καθένα μας.

Η πρώτη μου σπιτική καλλιέργεια!

Και τελείως τυχαία!

Όταν ζούσαμε στην Αθήνα είχα προσπαθήσει να καλλιεργήσω μερικές ποικιλίες μαρουλιού. Δεν άρχιζαν άσχημα, κατόπιν όμως προσβάλλονταν από διάφορα έντομα και όλα πέθαναν.

Χθες το απόγευμα, ενώ ήμουν στην πίσω αυλή του σπιτιού, αντιλήφθηκα αυτό σε μία από τις γλάστρες που είχα ντανιάσει μέχρι να ασχοληθώ μαζί τους.


Δεν είναι φοβερό; Ο ήλιος και η μπόλικη βροχή που είχαμε πρόσφατα γονιμοποίησαν και έθρεψαν παλιούς σπόρους οι οποίοι προφανώς δεν είχαν πιάσει στην Αθήνα.

Αυτό εγείρει το ερώτημα: τι θα συνέβαινε αν έσπερνα (απλώς ρίξιμο, χωρίς καθόλου φροντίδα) όλο το παρτέρι στο πίσω μέρος του σπιτιού; Οι κηπευτικές μου ικανότητες δείχνουν να βελτιώνονται όσο περισσότερο εγώ δεν κάνω απολύτως τίποτα!

Σαλάτα, κανείς;

Α, και στην περίπτωση που κάποιος αναρωτιέται, δεν έχω την παραμικρή ιδέα ποιά απ'όλες τις ποικιλίες που είχα φυτέψει είναι αυτή.

«Για τα παιδιά»

Ένα πράγμα που λατρεύω με τη ζωή στην επαρχία είναι η υπέροχη τοπική παραγωγή.

Τυπική ελληνική φιλοξενία σημαίνει ότι αν κάποιος έχει κάτι να σου προσφέρει από τον κήπο του ή μαγαζί ή επιχείρηση, τότε οπωσδήποτε θα το κάνουν. Ειδικά αν έχεις μικρά παιδιά.

«Πάρε αυτό σε παρακαλώ...είναι για τα παιδιά.»

Είμαστε εδώ λιγότερο από δύο μήνες αλλά ήδη έχουμε γίνει παραλήπτες τέτοιων δώρων. Ο ένας μας γείτονας είναι ένας κύριος που έχει 6 κότες. Μια μέρα τα παιδιά τις κοιτούσαν από τη βεράντα μας καθώς εκείνος τις φρόντιζε, και αρχίσαμε την κουβέντα γύρω από τη μετακόμισή μας. Μας είπε ότι έχει κότες για να δίνει αυγά στα τρία του εγγόνια, καθώς και ότι παίρνει γύρω στα 3 πρόβατα το χρόνο για κρέας, «επειδή δεν μπορείς να ξέρεις τι αγοράζεις από τον κρεοπώλη πια», άποψη που συμμερίζομαι. Κατόπιν μας έδωσε τα αυγά της ημέρας. Πέντε υπέροχα, μεγάλα αυγά. Δεν μπορείς να βρεις πιο φρέσκα! Ο γιος μου τα λατρεύει και αμέσως έφαγε ένα για το βραδυνό του.

Και μετά, τις προάλλες, ο σπιτονοικοκύρης μας ήρθε από το σπίτι. Με ένα καφάσι υπέροχα βιολογικά μαρούλια. Τρυφερά και πεντανόστιμα. «Μπορείς να τα δώσεις στα παιδιά σου χωρίς φόβο.»


Το λατρεύω. Δεν είναι ότι δεν συμβαίνει και στην πόλη, αλλά δεν υπάρχουν πολλοί που να μπορούν να σου δώσουν φρεσκοκαλλιεργημένα πράγματα στην πόλη.

Θα'λεγα ότι το απολαμβάνουμε εδώ. Υπάρχουν, βέβαια, και πράγματα που χρειάζεται να τα συνηθίσεις, δεν λέω. Θα γράψω γι'αυτό σύντομα!

Μια ιστορία

Όταν μετακομίσουμε στο Ναύπλιο θα κάνουμε μία καλή πράξη. Για ποιόν θα είναι καλή δεν είμαι εντελώς σίγουρη!

Επιτρέψτε μου να σας πω μια ιστορία. Την ιστορία του Ρεξ!

Το περασμένο καλοκαίρι, όταν όλη η οικογένεια (μένουμε σε 'οικογενειακή' πολυκατοικία, όπου όλοι ζουν πάνω και κάτω από όλους τους άλλους) επιστρέψαμε από τις διάφορες διακοπές μας, βρήκαμε αυτόν τον τυπάκο να έχει μετακομίσει στον κήπο μας (συγνώμη για την ποιότητα της φωτογραφίας, αλλά δεν είναι και συνηθισμένος να ποζάρει).


Αρχικά θορυβηθήκαμε λίγο, όμως σύντομα ανακαλύψαμε ότι ήταν ψυχούλα καθώς επίσης και καλός φύλακας. Πανβρώμικος, και με τη χαρακτηριστική μυρωδιά σκύλου!

Προσπαθήσαμε να μάθουμε αν είχε χαθεί από κάπου και εκτυπώσαμε πόστερ και τα κολλήσαμε στη γειτονιά. Κανείς δεν τηλεφώνησε. Ρωτήσαμε στον κτηνίατρο. Κανείς δεν ήξερε τίποτα. Εν τω μεταξύ, πολλοί από τους γείτονες τον λυπόντουσαν και άρχισαν να τον ταΐζουν. Είναι αστείο, εδώ που τα λέμε, γιατί εμείς ποτέ δεν του δώσαμε τίποτα παραπάνω από ένα μπισκότο πού και πού (αφού γνωρίζαμε ότι έτρωγε καλά από τους άλλους), όμως αυτός εμάς αγαπάει περισσότερο. Μάλλον λόγω των παιδιών. Όταν πάμε για βόλτα στην παιδική χαρά μάς ακολουθά και κόβει γύρους στην περίμετρο της πλατείας καθ'όλη τη διάρκεια που είμαστε εκεί. Όταν ο Αλέξης πήγαινε το γιο μας στο σχολείο με τη μηχανή τα πρωινά, αυτός τους ακολουθούσε από πίσω!

Μετά από λίγο, κάποιος γείτονας κατάφερε να πείσει τη Φιλοζωική Εταιρία να τον πάρουν. Πέσανε πολλά δάκρυα από τα παιδιά όταν συνειδητοποίησαν ότι είχε φύγει. Όμως τα έπεισα ότι ήταν καλύτερα για εκείνον επειδή θα τον περιποιόντουσαν και θα τον τάιζαν και θα προσπαθούσαν να του βρουν ένα όμορφο καινούριο σπίτι όπου θα τον αγαπούσαν πολύ πολύ.

Πέρασαν μερικές βδομάδες και γυρνούσαμε σπίτι αργά ένα βράδυ˙ καθώς παρκάραμε στο γκαράζ και βγήκαμε από το αυτοκίνητο, διακρίναμε στο σκοτάδι μία μαλλιαρή σιλουέτα να τρέχει κεφάτα προς το μέρος μας. Ήταν ο Ρεξ (είχαμε αποφασίσει ότι χρειαζόταν να τον ονομάσουμε κάπως, έτσι όταν η μητέρα μου τον αποκάλεσε Ρεξ μια μέρα κάπως 'κλείδωσε', και όλοι οι γείτονες τώρα τον φωνάζουν το ίδιο, άρα είναι επίσημο). Ήταν σε πολύ καλύτερη φόρμα και έδειχνε πολύ λιγότερο του δρόμου.

Η κυρία από απέναντι που ήταν παρούσα όταν τον επέστρεψε η Φιλοζωική μάς εξήγησε ότι δεν βρίσκουν σπίτια για τα ζώα, και ότι αφού ήξεραν ότι ο Ρεξ τα κατάφερνε μια χαρά στο δρόμο, τον συγύρισαν και τον επέστρεψαν! Ο γιος μου άρχισε να κλαίει από χαρά! Πιστεύω ότι αν τα σκυλιά εκφράζουν τα αισθήματά τους με τον ίδιο τρόπο, τότε και ο Ρεξ θα έκλαιγε.

Και να'μαστε λοιπόν. Είμαι σίγουρη ότι έχετε καταλάβει πώς καταλήγει η ιστορία. Ο Ρεξ μετακομίζει σύντομα. Αυτή είναι η καλή μας πράξη. Είμαι σίγουρη ότι θα είναι καλό για τον ίδιο. Θα είναι επίσης καλό για τα παιδιά. Απλώς δεν είμαι σίγουρη για το πόσο καλό θα είναι για μένα! Συνήθως είναι η Μαμά που μένει να φροντίσει τα κατοικίδια ζώα! Δεν είναι ιδιαίτερα νεαρός σκύλος, άρα δε γνωρίζω για πόσο ακόμη θα τον έχουμε μαζί μας, όμως θα είναι ωραίο για αυτόν να ζήσει τη χρυσή του ηλικία με αγάπη και φρέσκο αέρα!

Liz

Βρήκαμε σπίτι

Πρώτα απ'όλα θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους γράφουν τα θετικά και ενθαρρυντικά σχόλια σχετικά με τα σχέδιά μας. Μας εμπνέουν και μας παρακινούν προς την επίτευξη του στόχου μας!

Η αναζήτηση έλαβε τέλος, και τι ανακούφιση! Ο Αλέξης κατέβηκε στο Ναύπλιο την Τετάρτη και υπέγραψε το ενοικιαστήριο για το σπίτι που είχαμε δει την περασμένη βδομάδα.

Είναι καινούρια κατασκευή (με μερικά εσωτερικά μερεμέτια να απομένουν). Περίπου 5χλμ από το κέντρο της πόλης, σε έναν ήσυχο επαρχιακό δρόμο, με θέα πορτοκαλεώνα από τη μπροστική βεράντα. Έχει σχετικά μικρό παρτέρι περιμετρικά, αλλά χαίρομαι που θα μπορώ να κάνω κάτι με αυτό. Για τα παιδιά θα είναι υπέροχο να βγαίνουν έξω και να παίζουν, έστω και αν δεν έχουν στρέμματα για τρεχαλητό.

Το διαμέρισμα στο οποίο μένουμε είναι πολύ καλό, αλλά απλώς δεν κάνει για τις ανάγκες μας πλέον. Είναι τέλειο για ένα ζευγάρι, ομολογουμένως. Μόλις όμως προσθέσεις τα παιδιά και ό,τι αυτά φέρνουν μαζί τους, η εξίσωση απλώς χαλάει. Για αρκετό καιρό τώρα έχουμε χάσει τον έλεγχο τελείως. Άρχισαν να συσσωρεύονται πράγματα στο χωλ, στο καθιστικό, και στην ουσία παντού στο σπίτι! Το αποτέλεσμα είναι ότι πλέον είναι αδύνατο να έχουμε συγυρισμένους χώρους διαβίωσης. Όλα τα δωμάτια δείχνουν σαν προεκτάσεις της ίδιας αποθήκης.

Το νέο σπίτι θα βοηθήσει. Ελπίζω ότι όλα θα έχουν τη θέση τους, και θα είμαστε σε θέση να το κρατάμε συγυρισμένο.

Τώρα πλέον πρέπει να αρχίσω το πακετάρισμα, γιατί αν όλα πάνε σύμφωνα με το πρόγραμμα θα έχουμε μετακομίσει πριν το τέλος Αυγούστου. Πρέπει να είμαστε εκεί και τα πράγματα να έχουν μπει σε ρυθμό εγκαίρως για την έναρξη της σχολικής χρονιάς του μεγαλύτερου. Μάλλον θα ήταν καλή ιδέα να μάθουμε πού είναι το σχολείο!

Υποσχέθηκα στα παιδιά ένα αποχαιρετιστήριο πάρτυ, άρα το καλό που μου θέλω να αρχίσω να οργανώνω και αυτό. Σίγουρα θα περιλαμβάνονται cupcakes!

Liz

Ονειρεύομαι...

Έναν χώρο κομποστοποίησης στον κήπο μου!

Ναι, ξέρω, πολύ περίεργο πράγμα να ονειρεύεται κανείς. Ανάμεσα σε αυτά για τα οποία ανυπομονώ φεύγοντας από την Αθήνα, εκτός φυσικά απ'το να έχω λίγο περισσότερο χώρο εντός του σπιτιού, είναι λίγο περισσότερος χώρος εκτός σπιτιού. Καλώς εχόντων των πραγμάτων! Θα αρχίσουμε την αναζήτηση για σπίτι προς ενοικίαση την ερχόμενη εβδομάδα. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα είναι πολύ δύσκολο.

Είμαι κορίτσι του χωριού, κατά βάθος. Δεν φτιάχτηκα για την πόλη. Έτσι για μένα θα αποτελεί ένα είδος επιστροφής στις ρίζες μου, μόνο που θα είναι 3.000 χιλιόμετρα μακριά από τις ρίζες μου! Κάθε φορά που επισκεπτόμαστε τους γονείς μου στη ΒΔ Αγγλία απολαμβάνω τον κήπο τους, τις ώρες που περνάμε εκεί, καθώς και τους καρπούς των χεριών τους. Ή μήπως έπρεπε να πω, τα λαχανικά των χεριών τους; (Εκεί στο βάθος είναι ο μπαμπάς μου.)


Αυτά είναι τα λαχανικά που φύτεψαν τα παιδιά με τον παππού τους τον Απρίλιο όταν τους είχαμε επισκεφθεί. Έχουν φουντώσει όλα! Η άφθονη βροχή πρέπει να τα βοηθάει! Περνούν πάντα υπέροχα στον κήπο φυτεύοντας λαχανικά. Απορροφώνται πλήρως από τη δραστηριότητα. Ανυπομονώ να έχω έστω και λίγο χώρο στον κήπο για να καλλιεργώ κάτι με τα παιδιά. Τα λαχανικά έχουν πολύ καλύτερη γεύση όταν τα έχεις καλλιεργήσει εσύ! Είναι και πιο διασκεδαστικό και επωφελές από το να βλέπουν τηλεόραση, αν και κάθε φορά που επισκεπτόμαστε την Αγγλία βλέπουν μπόλικη τηλεόραση.

Και ξαναρχόμαστε στο χώρο κομποστοποίησης. Ο μπαμπάς μου έχει ένα τεράστιο τέτοιο χώρο στη γωνία του κήπου. Έχεις την αίσθηση ότι επιστρέφεις κάτι, είναι πολύ καλό, πολύ "πράσινο". Μόνο καλό μπορεί να κάνει.

Αυτά περνούσαν απ'το μυαλό μου τις προάλλες καθώς ετοίμαζα τα γεμιστά. Είχα μπροστά μου ένα σωρό από φλούδες πατάτας, σπόρους πιπεριάς και κοτσάνια μυρωδικών. Με ικέτευαν να τα στείλω για κομποστοποίηση!

Ένα κορίτσι μπορεί να ονειρεύεται, έτσι δεν είναι;