Ή τουλάχιστον, αυτό ήταν το σχέδιο.
Καθήσαμε για πρωινό και ενώ τρώγαμε, η Ολίβια άρχισε να παραπονιέται ότι την πονάει το κεφάλι της. Για την ακρίβεια, αρχικά είπε ότι την έτρωγε και δεν έδωσα πολλή σημασία. Ήταν, υπέθεσα, ένας ύπουλος τρόπος να αποφύγει να φάει μόνη της, ή να μη φάει καθόλου, πράγματα που προσπαθεί πού και πού. Καθώς οι υπόλοιποι τελειώναμε τα δημητριακά μας και αυτή ακόμη αργούσε, πρόσεξα ότι έτριβε το πρόσωπό της πολύ και τα μάτια της ήταν θολά. Συνήθως είναι φωτεινά και πετούν σπίθες, για να μην πω ότι είναι γεμάτα σκέρτσο. Έβαλα το χέρι μου στο μέτωπό της και ήταν ζεστή. Προσπαθώντας να παραμείνω αισιόδοξη είπα ότι ήταν που μόλις είχε σηκωθεί από το κρεβάτι. Σκεφτόμουν ότι απλώς δεν γινόταν να είναι άρρωστη σήμερα. Κανείς τους δεν είχε αρρωστήσει για μήνες.
Καθώς πλησίαζε η ώρα για το σχολείο ήταν πια προφανές ότι δεν ήταν απλώς ζεστή από το πάπλωμα. Πήγα στο ντουλάπι να βρω το θερμόμετρό μας που δεν είχε χρησιμοποιηθεί για πολύ καιρό για να δω περί τίνος επρόκειτο. Σχεδόν 38! Δεν είχε σχολείο για την Ολίβια.
Για πρώτη φορά άρχισα να ανησυχώ. Ήταν 8πμ. Δεν είχε ψηθεί ούτε ένα κέικ και είχαμε ένα παιδί που κολλάει πάνω σου όταν τα πράγματα πάνε καλά, και που θέλει συνεχώς αγκαλιά όταν δεν είναι καλά. Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να δώσουμε Depon και να την παραδώσουμε στη ζεστή αγκαλιά του παππού. Για μισή ώρα προσπαθούσαμε να την πείσουμε να πιει μόνη της το φάρμακο. Αποτύχαμε. Χρησιμοποιήσαμε άλλο φάρμακο το οποίο δεν είναι σωστό να αναφερθεί σε μπλογκ για cupcakes.
Ήταν σωτήριο το ότι ο παππούς ήταν μαζί μας εκείνη τη μέρα. Ευτυχώς που είχε αποφασίσει να έρθει την προηγούμενη νύχτα, γιατί διαφορετικά ποιός ξέρει πόσες ώρες θα πήγαιναν χαμένες. Ώρες που δεν είχαμε! Ο παππούς πρόσφερε μπόλικους περισπασμούς και ζεστές αγκαλιές. Ο πυρετός έπεφτε για 6 ώρες τη φορά, και αφού δεν είχε άλλα συμπτώματα, έτρωγε και έπινε καλά, αποφασίσαμε απλώς να έχουμε το νου μας. Στο μυαλό μου έφτιαξα κατάλογο με πιθανούς φίλους που θα μπορούσαν να την κρατήσουν αν τελικά δεν ερχόταν στο γάμο.
Τελικά άναψα το φούρνο λίγο πριν τις 9.
Την προηγούμενη νύχτα είχα αποφασίσει ότι θα χρησιμοποιούσα το μίξερ χειρός μιας και δεν είχα χρόνο να εξοικειωθώ με το επιτραπέζιο και δεν ήθελα να χάσω κι άλλο χρόνο, ακόμη κι αν αυτό σήμαινε ότι θα πήγαινα στο γάμο με το ένα μπράτσο πιο γυμνασμένο από το άλλο!
Ξεκινήσαμε με τα κέικ λεμόνι. Σύντομα είχαμε στήσει γραμμή παραγωγής. Η μία χαρούμενη βοηθός μου έσπαγε 6 αυγά τη φορά σε ένα μπωλ, έτριβε τη φλούδα λεμονιού, μέτραγε αλεύρι και ζάχαρη˙ ο άλλος χαρούμενος βοηθός έβαζε τις χάρτινες υποδοχές των cupcakes στα ταψιά και μετέφερε τα ζεστά κέικ στις σχάρες για να κρυώσουν. Παρόλο που ψήναμε 36 κέικ τη φορά και χρειάζονταν μόνο 15-17 λεπτά ψήσιμο, σύντομα αρχίσαμε να προπορευόμαστε του φούρνου και βρήκαμε λίγο χρόνο εδώ κι εκεί να καθήσουμε να ξεκουραστούν τα πόδια μας.
Λίγο πριν το μεσημέρι είχαμε σχεδόν ολοκληρώσει και τις 30 παρτίδες κέικ λεμόνι. Ξεκίνησα το στόλισμα με την κρέμα που είχα ετοιμάσει από βραδύς. Η μία βοηθός πρόσθετε το ζαχαρωτό λουλούδι σε κάθε κέικ, και ο άλλος τα τοποθετούσε προσεκτικά στα μικρά ροζ κυπελάκια και μετά στα κουτιά. Μετρώντας συνεχώς. Οι άλλοι βοηθοί, ο Αλέξης και ο πεθερός μου, είχαν τις δικές τους αποστολές.
Ο παππούς προσφέρθηκε να πάει να φέρει τον Φιν από το σχολείο και μαζί πήγαν να βρουν φαγητό να φέρουν. Μέχρι να επιστρέψουν είχαμε πια σβήσει το φούρνο. Τα μισά κέικ είχαν ψηθεί και αρκετά από αυτά ήταν γλασαρισμένα.
Κάναμε ένα πολύ αναγκαίο διάλειμμα για φαγητό...
Posts
