Tuesday, July 28, 2009

Επιζήσαμε από το πάρτυ!

Τα παιδιά πέρασαν υπέροχα. Παρόλο που έπρεπε να μείνουμε με κλειστά τα παράθυρα στο διαμέρισμα και τον κλιματισμό στο φουλ! Είχαμε ένα μάλλον καυτό σαββατοκύριακο στην Αθήνα!

Παίξαμε παιχνίδια με βραβεία όπως σαπουνόφουσκες και εκείνα τα πραγματάκια που τα φυσάς και ξετυλίγονται σφυρίζοντας σαν καραμούζες! Τα πιτσιρίκια φαίνονται να ξετρελλαίνονται με αυτά πιο πολύ απ'όλα! Είχαμε και κυνήγι θησαυρού, με βραβείο ένα σωρό σοκολάτες και γλυκίσματα (για περισσότερη υπερκινητικότητα).

Το όλο πάρτυ ήταν απλό πάνω-κάτω, και δεν κουράστηκα ιδιαίτερα. Για φαγητό έφτιαξα ένα ρηχό παστίτσιο το οποίο είχα κόψει σε παιδικές μερίδες, μικρά σάντουιτς με τόνο, αγγουράκια σε sticks και, για συμπλήρωμα, πήραμε και δύο μεγάλες πίτσες για τα μεγαλύτερα παιδιά και τους μεγάλους. Κάνω πολύ καλή πίτσα αλλά αυτή τη φορά απλώς δεν μπορούσα ούτε καν να το διανοηθώ! Για επιδόρπιο έφτιαξα μερικά απλά cupcakes βανίλια με ροζ γλάσσο καθώς και αυτό το κέικ παγωτό με Kit Kat και m&m!

Μέσα είχε ένα απλό κέικ σοκολάτας δύο στρώσεων το οποίο είχα γεμίσει με σπιτικό παγωτό σοκολάτα και το είχα διακοσμήσει με τα Kit Kat και τα m&m. Ήταν αρκετά εντυπωσιακό και συναρπαστικό για τα παιδιά, η δε γεύση ήταν πολύ καλή, αν και πρέπει να παραδεχθώ ότι ήταν σκότωμα δια σοκολάτας! Οπωσδήποτε πρέπει να σερβίρεις μικρά κομμάτια! Πάντως τα Kit Kat βοήθησαν στο να χωριστεί όμορφα.

Αρχίσαμε γύρω στις 6 και μέχρι τις 10 όλα τα μπουμπουκάκια είχαν φύγει και μισή ώρα αργότερα τα δικά μου ήταν μπανιαρισμένα και στο κρεβάτι! Κοιμούνται μια χαρά μετά από ένα εξαντλητικό απόγευμα όπως αυτό! Κι εγώ το ίδιο!!!

Και τώρα, πίσω στο πακετάρισμα. Η αντίστροφη μέτρηση έχει πια αρχίσει!

Saturday, July 25, 2009

Cookies espresso με καρύδι

Με όλα που συμβαίνουν με την αλλαγή σπιτιού δεν είχα χρόνο για μαγειρέματα. Την περασμένη βδομάδα η Μαρί, η ασφαλίστριά μας, ήρθε από το σπίτι και είπα να φτιάξω μερικά μπισκότα να πάνε με το τσάι/καφέ.

Συνήθως τροποποιώ τη συνταγή. Λέει να βάλεις κουταλιές μίγματος, απλωμένες καλά σε ένα λαδωμένο ταψί. Εγώ προσθέτω λίγο περισσότερο αλεύρι στο τέλος για να φερμάρω τη ζύμη αρκετά ώστε να τη φτιάξω μικρή μπαλίτσα και να της δώσω λίγο σχήμα. Μου αρέσει να τις κάνω κάπως οβάλ και να τις χαράσω με το μαχαίρι ώστε να μοιάζουν σαν κόκκους καφέ. Μερικές φορές επίσης τα μπισκότα τα βουτάω ή μισο-βουτάω σε σοκολάτα, όπως έκανα και τώρα όμως δυστυχώς δεν κράτησαν αρκετά για τη φωτογράφιση!

Σχετικά με το λαδωμένο ταψί. Συνήθως δεν το κάνω, επειδή όπως αντιλαμβάνεστε τα μπισκότα περιέχουν ήδη αρκετό βούτυρο και ποτέ δεν μου έχουν κολλήσει στο ταψί. Κάντε όπως νομίζετε.

Η θερμοκρασία του φούρνου, φυσικά, ποικίλλει. Τα μπισκότα μου συνήθως χρειάζονται 1'-2' ΛΙΓΟΤΕΡΟ από το χρόνο που λέει η συνταγή. Εσείς γνωρίζετε τους φούρνους σας. Είναι καλύτερο να κάνεις λάθος προς την ασφάλεια παρά να τα παραψήσεις.

Συνταγή για Μπισκότα Espresso Καρύδι

100g βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
50g ζάχαρη
50g τριμένα καρύδια
100g αλεύρι για όλες τις χρήσεις
2 κουταλιές καφέ espresso

Ανακατέψτε το βούτυρο με τη ζάχαρη μέχρι να ανοίξει το χρώμα και το μίγμα να γίνει σαν κρέμα
Προσθέστε τα καρύδια. Ρίξτε μέσα και ανακατέψτε το αλεύρι και τον καφέ
Τοποθετήστε 18-20 κουταλιές μίγματος, μακριά τη μια από την άλλη, στο λαδωμένο ταψάκι
Ψήστε στους 190°C για 15 λεπτά
Αφήστε τα να κρυώσουν για 1'-2' πριν τα μεταφέρετε στη σχάρα.

Πώς σας φαίνεται η σχάρα μου; Είναι από το Lakeland και είναι πολύ ευέλικτη. Έχει τρία επίπεδα αλλά μπορείτε να τα στιβάξετε, που είναι πολύ χρήσιμο αν δεν έχετε πολύ χώρο. Επίσης διπλώνει για εύκολη αποθήκευση.

Αν προτιμάτε, αντί για καφέ espresso μπορείτε να βάλετε ψιλοκομένα αποξηραμένα μύρτιλλα (cranberries) ή σταφίδες. Σήμερα πρόσθεσα μύρτιλλα σε μερικά δικά μου. Ή θα μπορούσατε να αντικαταστήσετε τα καρύδια με κοματάκια σοκολάτας, και τα μύρτιλλα με γλυκά κερασάκια.

Της Μαρί της άρεσαν πολύ και αμέσως ζήτησε τη συνταγή.

Liz

Γνωστοποίηση: Δεν αναλαμβάνω την ευθύνη για πιθανούς υψηλούς λογαριασμούς πιστωτικών καρτών αφού κάνετε κλικ στο link του Lakeland.

Wednesday, July 22, 2009

Δουλειά δουλειά δουλειά

Τα πράγματα εδώ κινούνται γρήγορα.

Κανονίσαμε ημερομηνία με το μεταφορέα και αφήνουμε την Αθήνα στις 8 Αυγούστου! Τα σχέδιά μας μπαίνουν σε φάση υλοποίησης!

Φυσικά έχω ανάμικτα αισθήματα. Από τη μία μεριά είμαι πολύ ενθουσιασμένη με την αλλαγή, και από την άλλη στενοχωριέμαι λίγο που αφήνουμε πίσω καλούς φίλους. Παρόλο που είμαι βέβαιη ότι αρκετοί από αυτούς θα είναι τακτικοί επισκέπτες στο νέο σπίτι.

Αυτές τις τελευταίες μέρες πακετάρω κουτιά. Ήδη το νιώθω στη μέση μου. Φυσικά, όταν πακετάρεις έχεις το άλλο πρόβλημα! Πού να βάλεις τα κουτιά; Πράγματα που ήταν σε ράφια και ντουλάπια τώρα είναι πακεταρισμένα και δεν έχουμε ελεύθερο χώρο στο πάτωμα!

Αυτό το σαββατοκύριακο θα κάνουμε ένα μικρό αποχαιρετιστήριο πάρτυ για τα παιδιά και μερικούς από τους φίλους τους. Όταν το είχα πρωτοσκεφτεί μου φάνηκε καλή ιδέα. Ήταν όταν είχαμε πρωτοανακοινώσει στον ΦΖ ότι θα φεύγαμε από την Αθήνα. Σκέφτηκα ότι θα τον αποσπούσε από το γεγονός ότι θα αποχωριστεί τους φίλους του και το σπίτι όπου έχει μεγαλώσει! Τώρα σκέφτομαι «Τι στο καλό σκεφτόμουν;»

Έτσι σήμερα το πρωί πάω στο Jumbo sans παιδιά (έχω εξηγήσει την εναντίωσή μου στο να παίρνει κανείς τα παιδιά για ψώνια, και ισχύει ακόμη περισσότερο όταν πρόκειται για παιχνίδια!). Θα πάρω εκπληξούλες για τα παιχνίδια στο πάρτυ και μπαλόνια κλπ. Μετά θα συμπληρώσω την εικόνα με διάφορα άκρως ακατάλληλα γλυκίσματα και σοκολάτες! Θα μείνουν υπερκινητικά για βδομάδες!

Όσον αφορά το υπόλοιπο φαγητό θα φτιάξω πίτσα και χοτ-ντογκ για τα παιδιά καθώς και ένα κέικ σε στρώσεις (νομίζω το είχα πρωτοδεί στο tastespotting ) και μερικά cupcakes για επιδόρπιο. Μπαίνω στον πειρασμό να γεμίσω το κέικ με παγωτό αντί για κρέμα βουτύρου, αλλά δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει η διακόσμηση που σκοπεύω να κάνω αν καταψυχθεί. Όλα θα αποκαλυφθούν την ερχόμενη εβδομάδα!

Άρα αυτό που απομένει τώρα είναι να ελευθερώσω αρκετό χώρο για τα παιχνίδια, και να διακοσμήσω το σπίτι έτσι ώστε να μη φαίνεται ότι οι τοίχοι είναι απογυμνωμένοι και όχι ακριβώς κάτασπροι! Α ναι, και να καθαρίσω το σπίτι.

Liz

Tuesday, July 14, 2009

Μια ιστορία

Όταν μετακομίσουμε στο Ναύπλιο θα κάνουμε μία καλή πράξη. Για ποιόν θα είναι καλή δεν είμαι εντελώς σίγουρη!

Επιτρέψτε μου να σας πω μια ιστορία. Την ιστορία του Ρεξ!

Το περασμένο καλοκαίρι, όταν όλη η οικογένεια (μένουμε σε 'οικογενειακή' πολυκατοικία, όπου όλοι ζουν πάνω και κάτω από όλους τους άλλους) επιστρέψαμε από τις διάφορες διακοπές μας, βρήκαμε αυτόν τον τυπάκο να έχει μετακομίσει στον κήπο μας (συγνώμη για την ποιότητα της φωτογραφίας, αλλά δεν είναι και συνηθισμένος να ποζάρει).


Αρχικά θορυβηθήκαμε λίγο, όμως σύντομα ανακαλύψαμε ότι ήταν ψυχούλα καθώς επίσης και καλός φύλακας. Πανβρώμικος, και με τη χαρακτηριστική μυρωδιά σκύλου!

Προσπαθήσαμε να μάθουμε αν είχε χαθεί από κάπου και εκτυπώσαμε πόστερ και τα κολλήσαμε στη γειτονιά. Κανείς δεν τηλεφώνησε. Ρωτήσαμε στον κτηνίατρο. Κανείς δεν ήξερε τίποτα. Εν τω μεταξύ, πολλοί από τους γείτονες τον λυπόντουσαν και άρχισαν να τον ταΐζουν. Είναι αστείο, εδώ που τα λέμε, γιατί εμείς ποτέ δεν του δώσαμε τίποτα παραπάνω από ένα μπισκότο πού και πού (αφού γνωρίζαμε ότι έτρωγε καλά από τους άλλους), όμως αυτός εμάς αγαπάει περισσότερο. Μάλλον λόγω των παιδιών. Όταν πάμε για βόλτα στην παιδική χαρά μάς ακολουθά και κόβει γύρους στην περίμετρο της πλατείας καθ'όλη τη διάρκεια που είμαστε εκεί. Όταν ο Αλέξης πήγαινε το γιο μας στο σχολείο με τη μηχανή τα πρωινά, αυτός τους ακολουθούσε από πίσω!

Μετά από λίγο, κάποιος γείτονας κατάφερε να πείσει τη Φιλοζωική Εταιρία να τον πάρουν. Πέσανε πολλά δάκρυα από τα παιδιά όταν συνειδητοποίησαν ότι είχε φύγει. Όμως τα έπεισα ότι ήταν καλύτερα για εκείνον επειδή θα τον περιποιόντουσαν και θα τον τάιζαν και θα προσπαθούσαν να του βρουν ένα όμορφο καινούριο σπίτι όπου θα τον αγαπούσαν πολύ πολύ.

Πέρασαν μερικές βδομάδες και γυρνούσαμε σπίτι αργά ένα βράδυ˙ καθώς παρκάραμε στο γκαράζ και βγήκαμε από το αυτοκίνητο, διακρίναμε στο σκοτάδι μία μαλλιαρή σιλουέτα να τρέχει κεφάτα προς το μέρος μας. Ήταν ο Ρεξ (είχαμε αποφασίσει ότι χρειαζόταν να τον ονομάσουμε κάπως, έτσι όταν η μητέρα μου τον αποκάλεσε Ρεξ μια μέρα κάπως 'κλείδωσε', και όλοι οι γείτονες τώρα τον φωνάζουν το ίδιο, άρα είναι επίσημο). Ήταν σε πολύ καλύτερη φόρμα και έδειχνε πολύ λιγότερο του δρόμου.

Η κυρία από απέναντι που ήταν παρούσα όταν τον επέστρεψε η Φιλοζωική μάς εξήγησε ότι δεν βρίσκουν σπίτια για τα ζώα, και ότι αφού ήξεραν ότι ο Ρεξ τα κατάφερνε μια χαρά στο δρόμο, τον συγύρισαν και τον επέστρεψαν! Ο γιος μου άρχισε να κλαίει από χαρά! Πιστεύω ότι αν τα σκυλιά εκφράζουν τα αισθήματά τους με τον ίδιο τρόπο, τότε και ο Ρεξ θα έκλαιγε.

Και να'μαστε λοιπόν. Είμαι σίγουρη ότι έχετε καταλάβει πώς καταλήγει η ιστορία. Ο Ρεξ μετακομίζει σύντομα. Αυτή είναι η καλή μας πράξη. Είμαι σίγουρη ότι θα είναι καλό για τον ίδιο. Θα είναι επίσης καλό για τα παιδιά. Απλώς δεν είμαι σίγουρη για το πόσο καλό θα είναι για μένα! Συνήθως είναι η Μαμά που μένει να φροντίσει τα κατοικίδια ζώα! Δεν είναι ιδιαίτερα νεαρός σκύλος, άρα δε γνωρίζω για πόσο ακόμη θα τον έχουμε μαζί μας, όμως θα είναι ωραίο για αυτόν να ζήσει τη χρυσή του ηλικία με αγάπη και φρέσκο αέρα!

Liz

Sunday, July 12, 2009

Βρήκαμε σπίτι

Πρώτα απ'όλα θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους γράφουν τα θετικά και ενθαρρυντικά σχόλια σχετικά με τα σχέδιά μας. Μας εμπνέουν και μας παρακινούν προς την επίτευξη του στόχου μας!

Η αναζήτηση έλαβε τέλος, και τι ανακούφιση! Ο Αλέξης κατέβηκε στο Ναύπλιο την Τετάρτη και υπέγραψε το ενοικιαστήριο για το σπίτι που είχαμε δει την περασμένη βδομάδα.

Είναι καινούρια κατασκευή (με μερικά εσωτερικά μερεμέτια να απομένουν). Περίπου 5χλμ από το κέντρο της πόλης, σε έναν ήσυχο επαρχιακό δρόμο, με θέα πορτοκαλεώνα από τη μπροστική βεράντα. Έχει σχετικά μικρό παρτέρι περιμετρικά, αλλά χαίρομαι που θα μπορώ να κάνω κάτι με αυτό. Για τα παιδιά θα είναι υπέροχο να βγαίνουν έξω και να παίζουν, έστω και αν δεν έχουν στρέμματα για τρεχαλητό.

Το διαμέρισμα στο οποίο μένουμε είναι πολύ καλό, αλλά απλώς δεν κάνει για τις ανάγκες μας πλέον. Είναι τέλειο για ένα ζευγάρι, ομολογουμένως. Μόλις όμως προσθέσεις τα παιδιά και ό,τι αυτά φέρνουν μαζί τους, η εξίσωση απλώς χαλάει. Για αρκετό καιρό τώρα έχουμε χάσει τον έλεγχο τελείως. Άρχισαν να συσσωρεύονται πράγματα στο χωλ, στο καθιστικό, και στην ουσία παντού στο σπίτι! Το αποτέλεσμα είναι ότι πλέον είναι αδύνατο να έχουμε συγυρισμένους χώρους διαβίωσης. Όλα τα δωμάτια δείχνουν σαν προεκτάσεις της ίδιας αποθήκης.

Το νέο σπίτι θα βοηθήσει. Ελπίζω ότι όλα θα έχουν τη θέση τους, και θα είμαστε σε θέση να το κρατάμε συγυρισμένο.

Τώρα πλέον πρέπει να αρχίσω το πακετάρισμα, γιατί αν όλα πάνε σύμφωνα με το πρόγραμμα θα έχουμε μετακομίσει πριν το τέλος Αυγούστου. Πρέπει να είμαστε εκεί και τα πράγματα να έχουν μπει σε ρυθμό εγκαίρως για την έναρξη της σχολικής χρονιάς του μεγαλύτερου. Μάλλον θα ήταν καλή ιδέα να μάθουμε πού είναι το σχολείο!

Υποσχέθηκα στα παιδιά ένα αποχαιρετιστήριο πάρτυ, άρα το καλό που μου θέλω να αρχίσω να οργανώνω και αυτό. Σίγουρα θα περιλαμβάνονται cupcakes!

Liz

Friday, July 10, 2009

Πολύ χαριτωμένο

Ο Τεό, ένας φίλος μας από το 0 comments, έγραψε μία ανάρτηση για ένα γάμο στον οποίο πήγε την περασμένη βδομάδα. Αντί για μπουμπουνιέρες, το ζευγάρι μοίρασε αυτά τα υπέροχα πραγματάκια!


Μου φάνηκε τρομερά γλυκιά ιδέα. Κυριολεκτικά! Τρελαίνομαι όταν κάποιοι σκέφτονται κάτι τι το διαφορετικό για το γάμο τους! Σε αυτή την περίπτωση υπήρχαν δύο διαφορετικά είδη γλυκού σε αυτά τα υπέροχα βαζάκια, τυλιγμένα, και με κουταλάκι για να το πάρεις μαζί σου!

Πάει καιρός από τότε που παντρεύτηκα. Ο γάμος έγινε στην Αγγλία εδώ και πολλά φεγγάρια. Θα είχα κάνει πολλά πράγματα μόνη μου αν ήξερα τότε αυτά που γνωρίζω τώρα (και αν είχα τις δεξιότητες να τα εκτελέσω). Θα ξεκινούσα με το να κρατήσω την κλίμακα μικρή και προσωπική, με λιγοστούς μόνο καλεσμένους. Θα μαγείρευα μερικά μόνη μου, την τούρτα για παράδειγμα, και θα οργάνωνα το υπόλοιπο γεύμα μόνη μου επίσης. Το ίδιο και τη διακόσμηση και τα λουλούδια. Θα ήταν μικρού budget αλλά με στυλ!

Ήμουν μικρό κοριτσάκι τότε, έτσι το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα είναι να κοιτάω τις φωτογραφίες και να ανατριχιάζω με τα χτενίσματα!

Είχατε το γάμο των ονείρων σας; Θα κάνατε κάτι διαφορετικά σήμερα;

Liz

Saturday, July 4, 2009

Αναζητώντας σπίτι

Την περασμένη Τρίτη κατεβήκαμε στο Ναύπλιο και μείναμε μέχρι χθες. Αν δεν το γνωρίζετε ήδη, το να ψάχνεις για νέο σπίτι να μείνεις με δύο μικρά παιδιά να σε συνοδεύουν ΔΕΝ είναι το πιο εύκολο πράγμα. Παρ'όλο που ο ΦΖ, ο μεγαλύτερος, καταλαβαίνει και είναι πολύ ενθουσιασμένος με τη μετακόμιση, το βρίσκει βαρετό να κάθεται στο αυτοκίνητο πηγαίνοντας από το ένα μέρος στο άλλο εξετάζοντας σπίτια.

Η περιοχή που μας ενδιέφερε στ'αλήθεια δεν είχε τίποτα, όχι τουλάχιστον εντός του προϋπολογισμού μας. Βρήκαμε αρκετά σπίτια υπό κατασκευή κοντά εκεί, όχι όμως πολλά που να είναι λειτουργικά για μία σύγχρονη οικογένεια. Για παράδειγμα, μερικά σπίτια τριών και τεσσάρων υπνοδωματίων είχαν μόνο ένα λουτρό. Είναι ωραίο να έχεις πολλούς εξώστες, αλλά τι γίνεται όταν και τα δύο παιδιά χρειάζονται την τουαλέτα ταυτόχρονα; Καταλαβαίνω ότι θα είναι εντάξει για παραθεριστική κατοικία, όχι όμως και για μόνιμη.

Τελικά είδαμε ένα-δύο σπίτια κοντά στους συγγενείς μας που μόλις είχαν μετακομίσει. Μάλλον βρήκαμε κάτι κατάλληλο, δεν έχουμε υπογράψει χαρτιά ακόμη όμως. Είναι ωραίο να σκέφτεσαι ότι μάλλον δεν θα χρειαστεί περισσότερη αναζήτηση˙ από την άλλη μεριά, το σπίτι που μας ενδιαφέρει δεν έχει ακόμη τελειώσει, οπότε αυτό είναι μία ανησυχία!

Τώρα θα συγκεντρώσω την προσοχή μου στο να οργανώσω τα πράγματα εδώ και ίσως πακετάρω μερικά που δεν χρησιμοποιούμε καθημερινά.

Όταν εγκατασταθούμε, θα πρέπει να αρχίσουμε την αναζήτηση για χώρο για το cupcakes café. Ακόμα το σκέφτομαι αν πρέπει να το ονομάσω "tea-shop" ή "café". Πιστεύω ότι το κλειδί για την επιτυχία στο να πουλάς cupcakes είναι η σωστή τοποθεσία. Το Ναύπλιο έχει μεγάλο πλήθος καταστημάτων, και θα πρέπει να βρούμε το σωστό σημείο στην καρδιά της πόλης.

Το να το σκέφτομαι μού προκαλεί ενθουσιασμό και κούραση μαζί!

Liz