Επιτρέψτε μου να σας πω μια ιστορία. Την ιστορία του Ρεξ!
Το περασμένο καλοκαίρι, όταν όλη η οικογένεια (μένουμε σε 'οικογενειακή' πολυκατοικία, όπου όλοι ζουν πάνω και κάτω από όλους τους άλλους) επιστρέψαμε από τις διάφορες διακοπές μας, βρήκαμε αυτόν τον τυπάκο να έχει μετακομίσει στον κήπο μας (συγνώμη για την ποιότητα της φωτογραφίας, αλλά δεν είναι και συνηθισμένος να ποζάρει).
Αρχικά θορυβηθήκαμε λίγο, όμως σύντομα ανακαλύψαμε ότι ήταν ψυχούλα καθώς επίσης και καλός φύλακας. Πανβρώμικος, και με τη χαρακτηριστική μυρωδιά σκύλου!
Προσπαθήσαμε να μάθουμε αν είχε χαθεί από κάπου και εκτυπώσαμε πόστερ και τα κολλήσαμε στη γειτονιά. Κανείς δεν τηλεφώνησε. Ρωτήσαμε στον κτηνίατρο. Κανείς δεν ήξερε τίποτα. Εν τω μεταξύ, πολλοί από τους γείτονες τον λυπόντουσαν και άρχισαν να τον ταΐζουν. Είναι αστείο, εδώ που τα λέμε, γιατί εμείς ποτέ δεν του δώσαμε τίποτα παραπάνω από ένα μπισκότο πού και πού (αφού γνωρίζαμε ότι έτρωγε καλά από τους άλλους), όμως αυτός εμάς αγαπάει περισσότερο. Μάλλον λόγω των παιδιών. Όταν πάμε για βόλτα στην παιδική χαρά μάς ακολουθά και κόβει γύρους στην περίμετρο της πλατείας καθ'όλη τη διάρκεια που είμαστε εκεί. Όταν ο Αλέξης πήγαινε το γιο μας στο σχολείο με τη μηχανή τα πρωινά, αυτός τους ακολουθούσε από πίσω!
Μετά από λίγο, κάποιος γείτονας κατάφερε να πείσει τη Φιλοζωική Εταιρία να τον πάρουν. Πέσανε πολλά δάκρυα από τα παιδιά όταν συνειδητοποίησαν ότι είχε φύγει. Όμως τα έπεισα ότι ήταν καλύτερα για εκείνον επειδή θα τον περιποιόντουσαν και θα τον τάιζαν και θα προσπαθούσαν να του βρουν ένα όμορφο καινούριο σπίτι όπου θα τον αγαπούσαν πολύ πολύ.
Πέρασαν μερικές βδομάδες και γυρνούσαμε σπίτι αργά ένα βράδυ˙ καθώς παρκάραμε στο γκαράζ και βγήκαμε από το αυτοκίνητο, διακρίναμε στο σκοτάδι μία μαλλιαρή σιλουέτα να τρέχει κεφάτα προς το μέρος μας. Ήταν ο Ρεξ (είχαμε αποφασίσει ότι χρειαζόταν να τον ονομάσουμε κάπως, έτσι όταν η μητέρα μου τον αποκάλεσε Ρεξ μια μέρα κάπως 'κλείδωσε', και όλοι οι γείτονες τώρα τον φωνάζουν το ίδιο, άρα είναι επίσημο). Ήταν σε πολύ καλύτερη φόρμα και έδειχνε πολύ λιγότερο του δρόμου.
Η κυρία από απέναντι που ήταν παρούσα όταν τον επέστρεψε η Φιλοζωική μάς εξήγησε ότι δεν βρίσκουν σπίτια για τα ζώα, και ότι αφού ήξεραν ότι ο Ρεξ τα κατάφερνε μια χαρά στο δρόμο, τον συγύρισαν και τον επέστρεψαν! Ο γιος μου άρχισε να κλαίει από χαρά! Πιστεύω ότι αν τα σκυλιά εκφράζουν τα αισθήματά τους με τον ίδιο τρόπο, τότε και ο Ρεξ θα έκλαιγε.
Και να'μαστε λοιπόν. Είμαι σίγουρη ότι έχετε καταλάβει πώς καταλήγει η ιστορία. Ο Ρεξ μετακομίζει σύντομα. Αυτή είναι η καλή μας πράξη. Είμαι σίγουρη ότι θα είναι καλό για τον ίδιο. Θα είναι επίσης καλό για τα παιδιά. Απλώς δεν είμαι σίγουρη για το πόσο καλό θα είναι για μένα! Συνήθως είναι η Μαμά που μένει να φροντίσει τα κατοικίδια ζώα! Δεν είναι ιδιαίτερα νεαρός σκύλος, άρα δε γνωρίζω για πόσο ακόμη θα τον έχουμε μαζί μας, όμως θα είναι ωραίο για αυτόν να ζήσει τη χρυσή του ηλικία με αγάπη και φρέσκο αέρα!
Liz
Posts
μια χαρά θα τη βολέψει ο πανέξυπνος τυπάκος, τα παιδιά θα περνούν ευχάριστα μαζί του, όσο για σένα μανούλα, ελπίζω να μη θέλει πολύ φροντίδα, διότι το σκυλί είναι μαθημένο να αυτοεξυπηρηρετείται, οπότε δε θα έχεις τη φροντίδα να του μάθεις και πολλά, θα μένει μια χαρά στην αυλή σας, φρουρός και φίλος σας
ReplyDeleteΥΠΕΡΟΧΑ, με το καλό να μετακομίσετε
Πολύ όμορφο το blog σου, καλώς σε βρήκα:))
ReplyDeleteΜε συγκίνησε η ιστορία του Ρεξ και το "δέσιμο" του με τα παιδιά!!
Πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά και θα υπάρξει μια ενδιαφέρουσα και ευχάριστη συνύπαρξη με τον πανέξυπνο σκυλάκι!!
Καλό βράδυ:)
Πολύ συγκινητική η ιστορία πανέξυπνου Ρεξ, έχω μια τρέλλα με τα σκυλιά, τα αγαπώ υπερβολικά αλλά ποτέ δεν κατάφερα να έχω δικό μου λόγω έλλειψης χώρου στο διαμέρισμα... Μπράβο σας που θα τον πάρετε μαζί σας, είμαι σίγουρη πως δεν θα μετανιώσετε, και για τα παιδιά θα είναι πολύτιμη και διδακτική παρέα! Καλό σου βράδυ..
ReplyDeleteLiz, αυτή την ιστορία, την έχω ζήσει από μικρή. Ένα πανέξυπνο γκριφόν είχε αποφασίσει ότι μας ήθελε για οικογένειά του, όταν ήμουν 10 χρονών. Έζησε στον κήπο μας για 4-5 χρόνια, με πολλή αγάπη και μετά χάθηκε. Ίσως κάποια ζώα φεύγουν μακριά, αν καταλαβουν το τέλος τους.
ReplyDeleteΤο σκυλί αυτό το φορτώθηκε η μαμά μου, αλλά και εμείς γίναμε πιο υπεύθυνοι σαν παιδιά. Κάποιες αρμοδιότητες ήταν αποκλειστικά δικές μας! Έμαθα και ένιωσα πόσα πράγματα κοντά σε αυτό το ζωάκι, που νομίζω ότι κάνεις την καλύτερη πράξη και για τα παιδιά!
Τα τελευταία 17 χρόνια έχουμε σκύλους στο σπίτι. Χρειάζεται περισσότερη δουλειά, γιατί είναι σαν ένα ακόμα παιδάκι, που δεν μεγαλώνει, αλλά δεν μπορούμε να σκεφτούμε την ζωή μας χωρίς ζωοπαρέα! Τα μόνα πρόβληματα είναι όταν αρρωσταίνουν ή πεθαίνουν και (κάτι πρακτικό) όταν λείπουμε όλοι από το σπίτι και δεν μπορούμε να τα κουβαλήσουμε μαζί μας!